Πεζογράφημα

Τι έκανε ο Αποστολίδης,

να ζει κανείς ή να μη ζει,

τράβα το δρόμο σου,καλέ μου,

κι άσε με 'μένα, την πεζή.

Χαμογελάω και πώς σου μοιάζει

η όψη μου απειλιτική!

αχ, Γιάννη, πώς την κάνω χάζι

την φάτσα σου την σκεπτική.

Με τα ματόκλαδα τα σκούρα,

με ομορφιά αγγελική!

Βραβεία -χίλια μαύρα μούρα-

θα μου 'δινε η επιτροπή

σαν θα της έλεγα, Γιαννάκη,

πως μέχρι και στο κολωνάκι,

που αν περνάς αλλάζεις χρωματάκι,

ακόμα σαν περνώ απο κει

μου σκιάζει κάθε λογική

η ομορφιά σου η μαύρη, η καταθλιπτική!

Με το στανιό θε να με βγάλεις

κι εμέ ψαγμένη-άρα τρελλή.

Άσ' την κουλτούρα για τους άλλους,

μη χάσω νέα το μαλλί!

Με μάσκες και φουλ-φέις και σία

σε κάθε φάση φαντεζί

θα τη γνωρίσεις την καλή σου.

Γάμα με εμένα, την πεζή.

10.12.11

<ευχαριστώ που όλο μου δίνεις

για ποίημα ακόμα μια αφορμή>

Άχαρη Μέρα

Ξυπνάω από τις φωνές της Βίρνας. Σηκώνομαι αγουροξυπνημένη, και αφού της τα ψάλω ένα χεράκι, όχι μόνο γιατί, μη σεβόμενη τον ύπνο μου, με ξύπνησε άρον-άρον, αλλά και γιατί το βράδυ έκανε φασαρία. Με αγνοεί και συνεχίζει να παίρνει το αηδιαστικό της πρωινό. Πράγμα που οδηγεί σε έναν ακόμη καβγά.


Πνιγμένη από τη μοναξιά, κλειδώνομαι στο δωμάτιό μου και κλαίω με λυγμούς. Η Βίρνα με παρακαλεί να της ανοίξω. Σκουπίζω τα μάτια μου και βγάζω το σύρτη. "Τι θες επιτέλους?" ψελίζω. "Άσε με κι εσύ στην ησυχία μου!".

Δεν λέει τίποτα. Με αγκαλιάζει και μου ψυθιρίζει να μην κλαίω, γιατί δεν είμαι μόνη μου. Έχω τουλάχιστον μια συγκάτοικο, φορέα του AIDS, που με αγαπά πολύ, γιατί σ'έναν κόσμο άπονο καο γεμάτο προκαταλήψεις, συνεχίζω να μένω μαζί της. Έχει δίκιο.

Όσο για τη Βίρνα....είναι αρκετά φλύαρη και γκρινιάρα. Α, το πιο σημαντικό δεν σας το είπα!
Η Βίρνα, λοιπόν, είναι σιαμέζα......

"Ιδανικοί Αυτόχειρες"

Αγαπημένη οικογένεια,
Ευχαριστώ για όσα έχετε κάνει για μένα, για την πληθωρική σας καλοσύνη και αγάπη. Σας ζητώ συγγνώμη που σας το ανταποδίδω έτσι, αλλά, μια φορά, θέλησα να κάνω κάτι ΚΑΙ για τον εαυτό μου, που τόσο καιρό είχα χεσμένο.
Το γράμμα μου δεν είναι τραγικό, δεν θέλω να με θυμάστε ως μια τραγική φυσιογνωμία. Πιο πολύ, πνίγομαι να πω σε κάποιους όσα δεν είπα τόσο καιρό. Ε ναι, τώρα θα τα πω, έτσι κι αλλιώς, εκεί που θα μαι, δεν θα μπορώ ν'ακούσω τα φαρμακερά σχόλια κανενός. Απ' την άλλη, όταν ψοφά κανείς, όλοι -ξαφνικά κια αναπάντεχα!- τον αγαπάνε, όλοι είναι "φιλαράκια'', κανείς δεν τολμά να προσάψει τίποτα.  Μπάσταρδοι υποκριτές, γαμώ τον τάφο σας!
Θέλω, έτσι, να ζητήσω να μην κηδευτώ με παππάδες, στέφανα, μοιρολόγια και λοιπά κομφόρ. Πολύ περισσότερο, θέλω αυτές τις τελευταίες στιγμές, πριν γίνω ένα λουκούλειο γεύμα για τους πάσης φύσεως μήκυτες, να τις περάσω μην έχοντας πάνω από το κεφάλι μου γνωστούς: συμφοιτητές, παλιούς συμμαθητές, γείτονες. Ούτε "φίλους". Γιατί τόσο καιρό, που τους είχα ανάγκη, ως παρουσίες, απλά για να μην ξεχάσω πώς είναι η φωνή μου, ήμουν η "άρρωστη". Που φερόταν αλλόκοτα. Που δεν είχε χαβαλέ. Να, λοιπόν, που όλοι ξαφνικά τώρα μ'αγαπάτε! 


Γιατί τόσο καιρό κρεμόμουν απ' τα χείλη τους, περίμενα, για απαντήσεις που δεν θα έρχονταν ποτέ, αφού η πάθησή μου θα με συνόδευε για πολύ πολύ καιρό. Δηλώσεις του τύπου "το ξανασυζητάμε όταν γίνεις καλά", γνωρίζοντας ότι πρόκειται για χρόνια κατάσταση, ηχούσαν στ'αυτιά μου τουλάχιστον ως κοροιδία. Αυτοί που επίμονα μου μιλούσαν για ειλικρίνεια, αποδείχτηκε ότι ήταν ειλικρινείς μόνο σε θεωρητικό επίπεδο. Στην πράξη, έδειξαν πόσο θρασύδειλος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος όταν πρόκειται για τον ίδιο κι άφησαν τις θεωρίες για "άλλη περίπτωση".


Έτσι κι αλλιώς, λοιπόν, μη σκοτίζεστε! Σας έβγαλα μια για πάντα από τη δύσκολη θέση του να μου πείτε ότι είμαι ένα σάπιο μουνί. Που τώρα θα το γευτούν τα σκουλήκια και τα μηρμύγκια και οι κατσαρίδες-καλύτερα, από το να το δίνω σε άτομα που με έκαναν πέρα γιατί δεν είμαι πια χαρούμενη.


Σας παρακαλώ, φροντίστε τις γάτες μου και 3-4 συγγενείς μου. Οι υπόλοιποι, παρακαλώ, ως ύστατη ένδειξη σεβασμού κι εκτίμησης, ας μη βεβηλώσουν άλλο τη μοναξιά μου.










Ι.

στην Κ.

Όταν σκέφτομαι ότι έκανα το λάθος να σ'αφήσω, νιώθω τόσο αηδιαστική όσο είμαι-γραμμάριο λιγότερο. Με ενθουσίασε η ζωή τόσο, που περιφρόνησα την αγάπη. Την αγάπη μας.

Με περίμενες. Κι εγώ συνέχισα να σε περιφρονώ-ήμουν βλέπεις Αθηναία και οι καινούριες μου παρέες γαμούσαν κι έδερναν.

Μισό χρόνο μετά, αγκαλιάζεις την κοπέλα σου και χαμογελάτε γεμάτοι ευτυχία. Την κοπέλα σου την λένε όπως κι εμένα, έχει γενέθλια μια μέρα πριν από μένα, είναι μισό κεφάλι ψηλότερη και μισό κορμί πιο αδύνατη. Το Νέο Μοντέλο, ΠΙΟ ΕΞΕΛΙΓΜΈΝΟ, ΜΕ ΕΝΣΩΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΝΕΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ. Και νεότερη. Και παρθένα, αν και δεν ξέρω γιατί αυτό είναι αξιοζήλευτο-της ρίχνω 4 χρόνια.

Περνάς καλά, αδυνάτησες, ομορφαίνεις.

Μισό χρόνο μετά, μπαινοβγαίνω σε κλινικές και είμαι πρησμένη απ' τα δηλητήρια. Όταν νιώθω, γιατί συνήθως δεν νιώθω και πολύ, το ρίχνω στα ξύδια, για να ξυπνήσω μετά από 3 ώρες τρέμοντας, να καταρριέμαι την τύχη μου που δεν ψόφησα. Η καινούρια μου καψούρα, παλιά πλέον, με παράτησε γιατί, λέει, δεν ήμουν καλά κι ήθελα χρόνο.

Εγώ σε περιμένω. Θα σε περιμένω. Το ξέρεις.

Suck but true

Ευχαριστούμεεεεεε!..............

Το ημερολόγιο Pt2

Ξυπνάω ιδρωμένη. Η ματιά μου τρεκλίζοντας διασχίζει το χάος του αδειανού δωματίου και πέφτει τρεμάμενη στο φτηνό, πλαστικό ρολόι. 4.27'. Αχά.

Δίπλα μου, ο Χ. κοιμάται. Τινάζομαι σαν σε ηλεκτροσόκ κι αφουγκράζομαι την ησυχία, διανθισμένη από τον ίδιο άρρωστο ήχο. Ντουκ, ντουκ, ντουκ, ένα μοτέρ κοπανιέται στο στήθος και με τραντάζει ολόκληρη, ένα κρύο ρεύμα διαπερνά τη ραχοκοκαλιά μου, μουδιάζω.

Ο Χ. ξυπνάει ταραγμένος, είσαι καλά, ναι ρε φίλε, όλα κομπλέ-και μπλε. Ένα αυθόρμητο γέλιο με ζεσταίνει, μετά με παγώνει, ξαπλώνω αποκαμωμένη, μπροστά απ' τα μάτια μου περνάνε παράξενα χρώματα, εικόνες, η εικόνα κάποιας μελαχρινής με σκούρα καστανά μάτια. Νιώθω το άρωμά της να με τυλίγει, απλώνω τα χέρια να την αγγίξω, τα χείλη μου την ψάχνουν, γεύομαι την κρύα αύρα της, σαν τη σάρκα ενός πεθαμένου. "Κωνσταντίνα", ακούγεται ένα ουρλιαχτό, όχι, όχι, δεν είμαι εγώ, μια φωνή απόκοσμη, η άλλη είναι. Η Άλλη.

Δυο χέρια δικά μου καταφέρνουν να ξετυλίξουν το πρώτο ζανάξ, μετά το δεύτερο, μετά μισό ακόμη. Στην ψυχή μου απλώνεται γαλήνη ανείπωτη. Δεν νιώθω παρά την αρμυρή γεύση των χυμών της απόγνωσης, που μουσκεύουν το μαξιλάρι μου, τις παλάμες μου, το στρώμα μου. Μετά, η μελαχρινή με καληνυχτίζει και πάει να συναντήσει το άλλο της μισό. Και δεν νιώθω παρά τον υπόκωφο ήχο της καρδιάς μου, ένα ληθαργικό βόμβισμα, που με νανουρίζει γλυκά, νωχελικά, λιλά.

Το ημερολόγιο ενός μανιοκαταθλιπτικού Pt1

 Λατρεύω την ψεύτικη αγάπη σας. Αυτό το υπέροχο τίποτα.

Πρωτύτερα δεν μ'αγαπούσατε παρά μόνο όταν είχατε ανάγκη. Και τώρα που έχω εγώ ανάγκη, ξαφνικά μ'αγαπάτε. Είστε τόσο καλοί, που θέλω να σας φτύσω-τι, ξέρεις με πόσο κόπο το στεγνό μου κορμί μαζεύει μια στάλα σάλιο; Θα μπορούσα μ'αυτό να γλείψω το μουνί της γκόμενας που δεν έχω, στην τελική.

Τα δάκρυα οίκτου γυαλίζουν γλοιωδώς και μου προκαλούν την ακατανίκητη επιθυμία να τρέξω στην τουαλέτα και να ξεράσω την καρδιά μου. Αλλά, αμαρτία είναι, θα γλυστρίσω και θα πέσω, γιατί τώρα καλά κρατιέμαι στο 1,50κάτι μου. Αν πέσω κι άλλο, δεν θα με καλύπτουν τα σύνεργα της ηλεκτροσπασμωδικής θεραπείας και μετά θα με στείλουνε αλλού, κι εδώ έχω πιάσει φιλίες με τον σχιζοφρενή του διπλανού θαλάμου, το λουλούδι του σαλονιού υποδοχής και ένα στυλό που μου έδωσε η νοσοκόμα της πρωινής βάρδιας. Δεν την αντέχω τη μοναξιά, ρε αδερφέ. Σημαντικό πράγμα η φιλία και η συντροφία--αν δεν είχα κι αυτούς τους φίλους, θα είχα πάθει κατάθλιψη!

Όνειρο πυρετικό

Η επιθυμία μου να τραγουδήσω τη ζωή
δεν είναι παρά το άνθος της ματιάς σου

που με γεμίζει μελωδία-

Μια θέρμη, μια λατρεία, μια μαγεία.

Κι όλες εκείνες οι αυγές

Που μέτρησα τα πέταλα μιας κάποιας μαργαρίτας

--που μέτρησα τα χτυποκάρδια δάκρυ-δάκρυ--

στα στέλνω άστρα χλωμά, ασημιά, ζεματιστά,

να σε τυλίξουν με στοργή απ'άκρη σ'άκρη,

στα στέλνω με το αθώο πέταγμα κάποιων ονείρων της σκισμένης μου της παιχνιδιάρικης σαίτας.

Σ'αγγίζω στο σκοτάδι το άυλο, με διαπερνά

--ανατριχιάζω, αχ πώς δειλιάζω!--

ηλεκτρικό, ηδονικά, το ρεύμα

Πώς ν'αγνοήσω εκείνο της λαχτάρας της καταστροφής το νεύμα!

Η επιθυμία μου τα χρώματα του κόσμου μας να βλέπω

δεν είναι παρ'ανάγκη ΄ν'αντικρύζω τη μορφή σου.

Και να χανόμασταν στο άπειρο...

Στη δύνη της ελεγείας μας το πνίγω,

σαν γεύομαι γαλήνη απ' τη σιωπή σου.

για σένα



Oh, for so long I've tried to shield you from the world
Oh, you couldn't face the freedom on your own
Here I am left in silence

You gave up the fight
You left me behind
All that's done's forgiven
You'll always be mine
I know deep inside
All that's done's forgiven

" το πρόβλημα δεν είναι τόσο να ξεσκίσουν το κορμί σου.. αυτό που πρέπει να προσέχεις πάνω απ' όλα είναι να μην ξεσκίσουν την ψυχή σου"

Κ.Τ. , Αύγουστος 2010

Έναν χρόνο μετά, στο ίδιο κακορίζικο μπουντρούμι που ειπώθηκαν αυτές οι λέξεις, στις οποίες τότε δεν είχε δωθεί η πρέπουσα σημασία, ήμουν απασχολημένη με το να φαντάζομαι τρελά γλέντια που ποτέ δεν έγιναν, εξακολουθώ να προσπαθώ ό,τι και τότε, στον ανθό του ξεκινήματος που φάνταζε ότι η Αμερική για τους Ευρωπαίους κάποτε: να χτίσω το βασίλειό μου. Για την ακρίβεια, να χτίσω τον μικρόκοσμό μου. Χωρίς τέρατα και μάγισσες και αδράχτια που σε τσιμπάνε για να σε σκοτώσουν, όχι, όχι στο δάχτυλο, στην καρδιά. Με την διαφορά ότι αν σε τρυπήσει λοιπόν το αδράχτι και κοιμηθείς, κανένας πρίγκηπας δε θα ρθει να σε φιλήσει και να σε ξυπνήσει-το πολύ πολύ να σε ξυπνήσει ο Βαρκάρης γιατί έχεις υπέρβαρο. Βάρος προσωπικότητας, σου λέει ο άλλος.....

Απλώς δεν σε γουστάρει (ή αλλιώς, το χρονικό ενός αυτοεξευτελισμού)

Λοιπόν, αν αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος, λυπάμαι που θα σε στενοχωρήσω, αλλά δεν έκανες κάποιο λάθος, ΕΙΣΑΙ  το λάθος. Το λάθος σχήμα, χρώμα, μέγεθος, ντιζάιν εν πάσει περιπτώσει. Τώρα, θα μου πεις, αν κάτσουμε κι αναλύσουμε πώς ορίζονται οι τιμές και οι σταθερές του λάθους στο SI, έτσι για να συννενοούμαστε στην επακόλουθη επιστημονική μας ανάλυση, φέξε μου και γλύστρισα, με άλλα λόγια η επιστήμονες δεν συμφώνησαν ακόμα σε κάποιο σύστημα που να ορίζει το λάθος και το μη λάθος. Κι εμείς τώρα, 2μιση το πρωί, δεν είμαστε για τέτοια ξενύχτια, όχι τίποτ' άλλο, αλλά για να μην προσθέσουμε άλλο ένα "λάθος χαρακτηριστικό" στη λίστα του (τους μαύρους κύκλους, ντε..όχι βέβαια ότι θα αρχίσει να σε βλέπει με άλλο μάτι, χωρίς μαύρους κύκλους..).
Παρένθεση... γιατί καλό το παρόν αλλά καλύτερο το παρελθόν. Κράτα κατά νου και τις δηλώσεις των αγαπησιάρηδων  που δεν τους νοιάζουν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά "αλλά ο εσωτερικός κόσμος". Αρχίδια καλαβρέζικα και για να πειστείτε, κάντε την ερώτηση αν θα πηδούσατε κάποιον που σας θυμίζει τον απαρχαιωμένο και ανοργασμικό καθηγητή γλωσσολογίας αν ήταν αξιόλογος και αξιαγάπητος-την απάντηση μόλις την δώσατε. Συν του ότι όταν ο ρομαντικούλης καταλάβει ότι μετράει ευρέως θα ξεχάσει και τις αγάπες και θα αποσυνδέσει την καρδία του από το κανονικό του κεφάλι.


Για να επανέλθουμε, δε πα να χάσεις όλα τα περιττά -και κάποια απαραίτητα, μη σου πω- κιλά, δε πα να αλείφεσαι με βρωμερά ματζούνια που υπόσχονται τόλμη και γοητεία, πάλι θα του φταις. Είσαι ψηλή? Σε θέλει κοντή. Είσαι μελαχρινή? Σε θέλει ξανθιά. Κι όταν εσύ, σα καλός μαλάκας, πας και σκάσεις ένα μάτσο φράγκα για να γίνεις ξανθιά, θα σε θέλει καστανή. Γάμα το, άκρη δε βγάζεις.

Αν, πάλι, διατηρείς κάποιες (φρούδες) ελπίδες και πιάνεσαι από σημάδια όπως: σε χαιρέτησε, σου χαμογέλασε,κλπ κλπ, ξανα-λυπάμαι, αλλά μετά τα 17α γενέθλιά σου, ξαναδίαβασε αυτές τις αράδες. Η καλημέρα δε θα γίνει ποτέ "καλημέρα, καψούρα μου ατελείωτη" κι ο χορός στο κλαμπ "δεν θα γίνει ο χορός του Ησαία". Όπως λέει και΄ο τοίχος  του διπλανού δωματίου -τις τελευταίες μέρες μένω σε μια κατάληψη κάπου στην Ιταλία- "no significa NO". Ενδεικτικά: "Mi piace ma...significa no".

Ο Βαγγέλης λέει ότι παραμιλάω απ' την πείνα-ούτε απ' την πείνα, ούτε απ' το Τακαμούρι, καψούρα λέγεται...άντε και περαστικά μας, "περαστικά, μάζα"..

Πάει το τζάμπα glory hole, ματάρες μου. Απ' του χρόνου πάλ η παρακμή.