Ξυπνάω από τις φωνές της Βίρνας. Σηκώνομαι αγουροξυπνημένη, και αφού της τα ψάλω ένα χεράκι, όχι μόνο γιατί, μη σεβόμενη τον ύπνο μου, με ξύπνησε άρον-άρον, αλλά και γιατί το βράδυ έκανε φασαρία. Με αγνοεί και συνεχίζει να παίρνει το αηδιαστικό της πρωινό. Πράγμα που οδηγεί σε έναν ακόμη καβγά.
Πνιγμένη από τη μοναξιά, κλειδώνομαι στο δωμάτιό μου και κλαίω με λυγμούς. Η Βίρνα με παρακαλεί να της ανοίξω. Σκουπίζω τα μάτια μου και βγάζω το σύρτη. "Τι θες επιτέλους?" ψελίζω. "Άσε με κι εσύ στην ησυχία μου!".
Δεν λέει τίποτα. Με αγκαλιάζει και μου ψυθιρίζει να μην κλαίω, γιατί δεν είμαι μόνη μου. Έχω τουλάχιστον μια συγκάτοικο, φορέα του AIDS, που με αγαπά πολύ, γιατί σ'έναν κόσμο άπονο καο γεμάτο προκαταλήψεις, συνεχίζω να μένω μαζί της. Έχει δίκιο.
Όσο για τη Βίρνα....είναι αρκετά φλύαρη και γκρινιάρα. Α, το πιο σημαντικό δεν σας το είπα!
Η Βίρνα, λοιπόν, είναι σιαμέζα......
Πνιγμένη από τη μοναξιά, κλειδώνομαι στο δωμάτιό μου και κλαίω με λυγμούς. Η Βίρνα με παρακαλεί να της ανοίξω. Σκουπίζω τα μάτια μου και βγάζω το σύρτη. "Τι θες επιτέλους?" ψελίζω. "Άσε με κι εσύ στην ησυχία μου!".
Δεν λέει τίποτα. Με αγκαλιάζει και μου ψυθιρίζει να μην κλαίω, γιατί δεν είμαι μόνη μου. Έχω τουλάχιστον μια συγκάτοικο, φορέα του AIDS, που με αγαπά πολύ, γιατί σ'έναν κόσμο άπονο καο γεμάτο προκαταλήψεις, συνεχίζω να μένω μαζί της. Έχει δίκιο.
Όσο για τη Βίρνα....είναι αρκετά φλύαρη και γκρινιάρα. Α, το πιο σημαντικό δεν σας το είπα!
Η Βίρνα, λοιπόν, είναι σιαμέζα......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου