Πρωτύτερα δεν μ'αγαπούσατε παρά μόνο όταν είχατε ανάγκη. Και τώρα που έχω εγώ ανάγκη, ξαφνικά μ'αγαπάτε. Είστε τόσο καλοί, που θέλω να σας φτύσω-τι, ξέρεις με πόσο κόπο το στεγνό μου κορμί μαζεύει μια στάλα σάλιο; Θα μπορούσα μ'αυτό να γλείψω το μουνί της γκόμενας που δεν έχω, στην τελική.
Τα δάκρυα οίκτου γυαλίζουν γλοιωδώς και μου προκαλούν την ακατανίκητη επιθυμία να τρέξω στην τουαλέτα και να ξεράσω την καρδιά μου. Αλλά, αμαρτία είναι, θα γλυστρίσω και θα πέσω, γιατί τώρα καλά κρατιέμαι στο 1,50κάτι μου. Αν πέσω κι άλλο, δεν θα με καλύπτουν τα σύνεργα της ηλεκτροσπασμωδικής θεραπείας και μετά θα με στείλουνε αλλού, κι εδώ έχω πιάσει φιλίες με τον σχιζοφρενή του διπλανού θαλάμου, το λουλούδι του σαλονιού υποδοχής και ένα στυλό που μου έδωσε η νοσοκόμα της πρωινής βάρδιας. Δεν την αντέχω τη μοναξιά, ρε αδερφέ. Σημαντικό πράγμα η φιλία και η συντροφία--αν δεν είχα κι αυτούς τους φίλους, θα είχα πάθει κατάθλιψη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου