Το ημερολόγιο Pt2

Ξυπνάω ιδρωμένη. Η ματιά μου τρεκλίζοντας διασχίζει το χάος του αδειανού δωματίου και πέφτει τρεμάμενη στο φτηνό, πλαστικό ρολόι. 4.27'. Αχά.

Δίπλα μου, ο Χ. κοιμάται. Τινάζομαι σαν σε ηλεκτροσόκ κι αφουγκράζομαι την ησυχία, διανθισμένη από τον ίδιο άρρωστο ήχο. Ντουκ, ντουκ, ντουκ, ένα μοτέρ κοπανιέται στο στήθος και με τραντάζει ολόκληρη, ένα κρύο ρεύμα διαπερνά τη ραχοκοκαλιά μου, μουδιάζω.

Ο Χ. ξυπνάει ταραγμένος, είσαι καλά, ναι ρε φίλε, όλα κομπλέ-και μπλε. Ένα αυθόρμητο γέλιο με ζεσταίνει, μετά με παγώνει, ξαπλώνω αποκαμωμένη, μπροστά απ' τα μάτια μου περνάνε παράξενα χρώματα, εικόνες, η εικόνα κάποιας μελαχρινής με σκούρα καστανά μάτια. Νιώθω το άρωμά της να με τυλίγει, απλώνω τα χέρια να την αγγίξω, τα χείλη μου την ψάχνουν, γεύομαι την κρύα αύρα της, σαν τη σάρκα ενός πεθαμένου. "Κωνσταντίνα", ακούγεται ένα ουρλιαχτό, όχι, όχι, δεν είμαι εγώ, μια φωνή απόκοσμη, η άλλη είναι. Η Άλλη.

Δυο χέρια δικά μου καταφέρνουν να ξετυλίξουν το πρώτο ζανάξ, μετά το δεύτερο, μετά μισό ακόμη. Στην ψυχή μου απλώνεται γαλήνη ανείπωτη. Δεν νιώθω παρά την αρμυρή γεύση των χυμών της απόγνωσης, που μουσκεύουν το μαξιλάρι μου, τις παλάμες μου, το στρώμα μου. Μετά, η μελαχρινή με καληνυχτίζει και πάει να συναντήσει το άλλο της μισό. Και δεν νιώθω παρά τον υπόκωφο ήχο της καρδιάς μου, ένα ληθαργικό βόμβισμα, που με νανουρίζει γλυκά, νωχελικά, λιλά.