Μέρες κλεμμένες, μέρες του πνιγμού

Τον έλεγχες να πλησιάζει προκλητικά με αίσθηση
                                                        τα σβέρκα σου
                                 εκεί που σε γεμίζουν οι Ζωές
                                                  ελκυστικά σορόπια
                                      γέλια χαρές και γονιμότητα

 Ζντραβαλάνε τα κουδούνια του Βοριά
 καθώς σφυρίζει μανιασμένα στα σπασμένα σου ήδη τύμπανα.



Και το Έντομο
συνοδευόμενο απαραιτήτως απ' τη λευκή του κελεμπία
εγχύει αθόρυβα, επαγγελματικά, με τακτ
Κενά αέρως-

στα ήδη πνιγμένα στεγανά σου
θερμοκρασία 200 βαθμοί.


Κι ύστερα,
ακούστηκε μετά πως πέθανε δεμένος
ασφυκτικά, κατουρημένος-
ποτισμένος σε κίτρινο οξύ βενζοδιαζεπίνης-
και κεντημένος
σταυροβελονιά
απ' το 'να χέρι καήκανε λέει τα σπλάχνα του απ' το οξύ και το πύον.


Απ' το δεξί τον σκότωσε το Έντομο.

Γιατί, λέει, του κόστιζαν πολύ
τα φιλιά του.Κάθε φιλί κι ένα ευρώ.
Από 'κείνα που 'κανες τράκα στα βαγόνια του Υπουργίου.
Μπλιαχ.

Κι έτσι, κουλός κι απ' τα δυο χέρια, μαριονέτα εκείνων που ουρλιάζουν για τη χρησιμότητα των Φιλιών και των Εντόμων,
πνίγηκες δίπλα απ' τη σχεδία σου.
Την είχες φτιάξει από κόλυβα και ζιπρέξα.