κι έτσι, με καθαρά μυαλά, δεν μπορώ να γράψω τίποτα. φαίνεται τα μυαλά μου θέλουν σαμπουάν και οινόπνευμα και χλωρίνη για να λειτουργήσουν. για να 'ναι καθαρά και πλυμένα απολυμασμένα. και έπειτα, σκέφτομαι την ε..
η κορμοστασιά της σαν κρεμάστρα και τα ρούχα κρεμασμένα άχαρα πάνω της, σαν από ξένο σώμα, ένα σουλούπι ασουλούπωτο, που κάτι φόρμες προσπαθούσαν να συμμορφώσουν. με κοίταζε κοκαλωμένα τα μάτια της γυαλένια. όταν κατάφερνε να ψελλίσει προσπαθούσα να καταλάβω τι έλεγε. μπέρδευε τα λόγια της από τα μαγικά κρυσταλλάκια της χλωρίνης κι έτρωγε ντάγκλες πάνω στο λάπτοπ που έπαιζε Χερουβείμ και Ταλαμάσκα. προσπαθούσα να πω κάτι για τη μουσική, πάλι καλά που δεν ξέμεινα να προσπαθώ να συννενοηθώ για την Πάολα. μου είπε ότι ήταν κομμένη. δεν μ'αρέσει να υποβιβάζουν τη νοημοσύνη μου, είπα ξερά, ενώ εγώ προσπαθώ να ζαλιστώ από μια σταγόνα και να παρηγορηθώ έναντι της ύστατης ξεφτίλας, που σαν προφιτερόλ σε περίοδο δίαιτας μου γαργαλούσε τον ουρανίσκο- μόνο που το προφιτερόλ δεν θ' ανοίξει τα πνευμόνια σου σαν γαρύφαλλο και μετά την έκρηξη των ιστών στο ίδιο σου το κορμί δεν θα καταλήξεις στον τάφο ή στην εντατική, όπως έμαθα χτες για κάποιον χ.
τρομοκρατημένη, με τη βοήθεια του Αγίου Χόφμαν, έπεσα σ' ένα μαχαίρι από την κρήτη, με μια σκαλιστή μαντινάδα. τσακ, τσακ, τσακ. τουλάχιστον, οι ουλές είναι αναστρέψιμες, σαν το τσίμπημα της πεταλούδας που θα σου μελανιάσει το χέρι κάνα δυο βδομάδες μόνο. τουλάχιστον, το αίμα μου δεν γέμισε απ' αυτό το υγρό που στα καρτούν το βάζουν σ' ένα μαύρο μπουκαλάκι με νεκροκεφαλή και, έστω κι αν έτρεξε, ήταν καθαρό, το έβλεπα.
την επόμενη, έλειπαν πράγματα από το μικρό μας κουκλόσπιτο. τα υπολόγισα, έβγαιναν ένα χαρτί ίσα-ίσα.
κρίμα που σε κέρασα θάνατο εν αγνοία μου. α, όχι, οι πληγές θα κλείσουν με τον καιρό. χτες άρχισα να φοράω ξανά κοντά μανίκια.
εσείς όμως, πότε?
..........
σε είδα σήμερα στα μέρη εκείνα που σμίγει η σαπίλα του ντουνιά μας, ιούλης, χαρά θεού, κι έψαχνες, έψαχνες, μουρμουρίζοντας.
*Μ. Πολυδούρη
η κορμοστασιά της σαν κρεμάστρα και τα ρούχα κρεμασμένα άχαρα πάνω της, σαν από ξένο σώμα, ένα σουλούπι ασουλούπωτο, που κάτι φόρμες προσπαθούσαν να συμμορφώσουν. με κοίταζε κοκαλωμένα τα μάτια της γυαλένια. όταν κατάφερνε να ψελλίσει προσπαθούσα να καταλάβω τι έλεγε. μπέρδευε τα λόγια της από τα μαγικά κρυσταλλάκια της χλωρίνης κι έτρωγε ντάγκλες πάνω στο λάπτοπ που έπαιζε Χερουβείμ και Ταλαμάσκα. προσπαθούσα να πω κάτι για τη μουσική, πάλι καλά που δεν ξέμεινα να προσπαθώ να συννενοηθώ για την Πάολα. μου είπε ότι ήταν κομμένη. δεν μ'αρέσει να υποβιβάζουν τη νοημοσύνη μου, είπα ξερά, ενώ εγώ προσπαθώ να ζαλιστώ από μια σταγόνα και να παρηγορηθώ έναντι της ύστατης ξεφτίλας, που σαν προφιτερόλ σε περίοδο δίαιτας μου γαργαλούσε τον ουρανίσκο- μόνο που το προφιτερόλ δεν θ' ανοίξει τα πνευμόνια σου σαν γαρύφαλλο και μετά την έκρηξη των ιστών στο ίδιο σου το κορμί δεν θα καταλήξεις στον τάφο ή στην εντατική, όπως έμαθα χτες για κάποιον χ.
τρομοκρατημένη, με τη βοήθεια του Αγίου Χόφμαν, έπεσα σ' ένα μαχαίρι από την κρήτη, με μια σκαλιστή μαντινάδα. τσακ, τσακ, τσακ. τουλάχιστον, οι ουλές είναι αναστρέψιμες, σαν το τσίμπημα της πεταλούδας που θα σου μελανιάσει το χέρι κάνα δυο βδομάδες μόνο. τουλάχιστον, το αίμα μου δεν γέμισε απ' αυτό το υγρό που στα καρτούν το βάζουν σ' ένα μαύρο μπουκαλάκι με νεκροκεφαλή και, έστω κι αν έτρεξε, ήταν καθαρό, το έβλεπα.
την επόμενη, έλειπαν πράγματα από το μικρό μας κουκλόσπιτο. τα υπολόγισα, έβγαιναν ένα χαρτί ίσα-ίσα.
κρίμα που σε κέρασα θάνατο εν αγνοία μου. α, όχι, οι πληγές θα κλείσουν με τον καιρό. χτες άρχισα να φοράω ξανά κοντά μανίκια.
εσείς όμως, πότε?
..........
σε είδα σήμερα στα μέρη εκείνα που σμίγει η σαπίλα του ντουνιά μας, ιούλης, χαρά θεού, κι έψαχνες, έψαχνες, μουρμουρίζοντας.
*Μ. Πολυδούρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου