Ίσως κάποτε ξυπνήσεις και γυρίσεις τα άδεια μάτια σου στο φως, μα τότε δε θα ξέρεις πια αν είσαι ή αν δεν είσαι ζωντανός.

Ξυπνάς και είναι όλα ξέναΜε δυο μάτια τρομαγμένα και δειλάΚι απλώνεις τα δυο χέριαΓια να πιάσεις άλλα χέρια πιο γερά
Μέχρι να’ ρθει κάποια μέραΝα πετάξεις στον αέρα σαν πουλίΚοιτάς ψηλά στ’ αστέριαΚι όμως τόσα καλοκαίρια έχουν χαθεί
Και γίνονται οι μήνεςΣκουριασμένες λαμαρίνες στη βροχήΠροτού ο ήλιος δύσειΚάποιου άλλου έχεις ζήσει τη ζωή
Μετράς τα σκαλοπάτιαΚαι λυγίζουνε τα μάτια σου στο φωςΠερνάει κι αυτό το βράδυΚαι είσαι ακόμα μία μέρα ζωντανός
Άλλη μια μέρα ζωντανός
Κοιτάς τους λεπτοδείκτεςΣαν δεμένους δυναμίτες στη σιωπήΚαι σου’ ρχεται να τρέξειςΌσο πιο μακριά αντέξεις σαν παιδί
Ίσως κάποτε ξυπνήσειςΚαι γυρίσεις τα άδεια μάτια σου στο φωςΜα τότε δε θα ξέρεις πιαΑν είσαι ή αν δεν είσαι ζωντανός
Άλλη μια μέρα ζωντανός
Φοβάμαι τους ανθρώπουςΓιατί βρίσκουν πάντα τρόπουςΝα πληγώνουνε ανθρώπους

έπρεπε να 'μαι παραγωγική, λοιπόν. να γράφω το μπλογκάκι μου αργά και σταθερά και γοργά και συστηματικά. έπρεπε να παράγω, γιατί λέει αν δεν παράγεις στην κοινωνία συστηματικά είσαι και λιγάκι ακαμάτης. πρέπει να παράγεις έργο, με όποιο κόστος, κι ας είναι και σάπιο, και ξαναμασημένο, μη πω και τσίχλα που τη μάζεψες κολλημένη κάτω από το θρανίο να την ξαναφάς. αρκεί να κρατάς τα χέρια σου απασχολημένα και το μυαλό σου ντιπ άνιωτο κάθε φορά που γυρίζεις σπίτι κομμάτια και το μόνο που θες είναι ν' αφήσεις τον καναπέ σου να ρουφήξει όλη την επιβλαβή ενέργεια απ' τους ιστούς σου. γιατί αλλιώς μπορεί να βρεις ελεύθερο χρόνο και στην κοινωνία μας αυτό είναι μισητό. είναι ζηλευτό. είναι μεμπτό, κοίτα τον ακαμάτη που δεν πονάνε τα πόδια του επειδή  δεν φίλησε κατουρημένα σώβρακα για μια δουλίτσα, αχ μια δουλίτσα, κι ας πάθω κι αιμορροΐδες από τα ασάλιωτα.



ε δεν γαμιέται. κούκου. μπορεί να ξαναγράψω όταν η όλιβ θα γίνει χοντρή και του σπορτ μπίλλυ αδειάσει το βαλιτσάκι. 
αλλά, που 'σαι, στο ενδιάμεσο θα 'χω κάψει 5 τράπεζες, 2 υπουργεία, 2.890.600 εγκεφαλικά κύτταρα, δικά μου και των άλλων, και θα 'χω κάνει και καμιά αναδάσωση σε κανένα καμένο δάσος, έτσι για να 'χω περιπέτειες να λέω. αλλά μην μου το ζητήσετε!

Φοβάμαι και εσέναΓιατί θέλεις να πληγώνεις μόνο εμέναΌσο δεν πλήγωσες κανέναν