γιατί.....

...γιατί με κάνεις και γελάω με τα μούτρα μου
...γιατί με κάνεις και γελάω με τα μούτρα σου
...γιατί μαζί σου γελάω ακόμα κι όταν τρέχουν ιδρώτες απ' τα βλέφαρα
...γιατί μαζί σου χαμογελάω στην πουσάδα και αστράφτουνε τα σύννεφα
...γιατί μαζί σου χορεύω όταν η μουσική σταματά
....στην άμμο της ερήμου της μοναξιάς, στον πάγο της βουής της πόλης, γλυστράω σαν μεθυσμένη από στίχο σε στίχο της Χατζηλαζάρου, φτιαγμένη από κολώνα σε κολώνα στα κάγκελα του Πολυτεχνείου, κατρακυλάω σαν βότσαλο στη στοά κάτω από σπηλιά κολλημένη σε ακτή μολυσμένη από πολύχρωμα κομματάκια πλαστικού και γραμματόσημα


...γιατί με νιώθω σαν πορτοκαλί γατί μπροστά από παραστιά
γιατί σε νιώθω σαν πορτοκαλί κηλίδα σε γαλάζιο ουρανό


που λιώνει
λιώνει
λιώνει τοξικά, για να με ξαναφτιάξουνε με ζάχαρη


...κι όταν το πλήκτρο ωθεί το σφυράκι να χαιδέψει τη χορδή τσιμπώντας την, εσύ τσιμπάς τη σάρκα μου κι ανατριχιάζω



γιατί μαζί σου πονάω όταν πατάω ξυπόλυτη σε ροδοπέταλα
και περπατώ με τα χέρια στα κοτσάνια και με αγγίζουν ίσα τα αγκάθια


γιατί με κερνάς LSD και λούνα παρκ


...γιατί είσαι το κομμάτι της αρρώστιας μου
και μου σκας με λεπτές καρφίτσες -μπαμ- κάθε κύτταρο παραφουσκωμένο με αέρα και ήλιον με κρότο

γιατί μου φυσάς εσύ το ήλιον και με πας εκεί που τα μπαλόνια κανονικά δεν πάνε.



κι έτσι έζησαν αυτοί καλά (?) κι εμείς καλύτερα


"εις τον φάνη μετ' αγάπης"