ερωτικό

Σε γνώρισα μέσω κοινών μας φίλων-άλλωστε, κάθε φλερτ κάπως έτσι ξεκινάει, έτσι δεν είναι? Και, θυμάμαι, ήσουν μυστήρια. Δυσπρόσιτη, απαγορευμένη. Η γκόμενα που για να την κυκλοφορήσεις και να την κρατήσεις, θες φράγκα, πολλά φράγκα. Είσαι άλλωστε γνωστή στις κομπίνες για να τρως τα λεφτά του εκάστοτε εραστή σου-θα τον σφίξεις με τα μπούτια πάνω στο γαμήσι και μετά, μετά τι?

Μετά θα τον πας γαμιώντας. Θα σε αναζητά σε σκοτεινά σοκάκια, σκοτεινιασμένος και ο ίδιος, νευρικός, περιφερόμενος, και μόνος. Γιατί σ' έχει καψουρευτεί. Όχι, όχι, μην μπερδεύεσαι, δεν σ'έχει "ανάγκη". Δεν θα πονέσει, δεν θα χαρμανιάσει, δεν είναι εξαρτημένος. Απλά καψούρης, που σαν τον παράτησες δίχως την ηδονική σου παρουσία, πονάει. Είναι κενός, χωρίς έρωτα-πόσοι ποιητές, σάμπως, δεν μίλησαν για τον έρωτα και τη σημαντικότητά του στη ζωτικότητα μιας ψυχής?


Κάνει τα πάντα για να γυρίσεις σ'αυτόν, επιπόλαιο θηλυκό. Σε ψάχνει, σου τάζει πλούτη, κι όμως, εσύ θες κι άλλα, κι άλλα λεφτά, στο τέλος παίρνεις μόνο χρήματα, ρουφάς την καψούρα που σε θρέφει, ρουφάς ό,τι έχει απομείνει από συναίσθημα, δεν δίνεις τίποτα πίσω, αχάριστη ψεύτρα. Γιατί μου έλεγες ψέματα για τον έρωτά μας, με πρόδωσες, πρόδωσες την αγάπη μας, στο τέλος με άφησες κενό. Αναίσθητο. Θέρισες όλους τους καρπούς της αγάπης μου, για πάρτη σου τα κράτησες όλα το ξέρω, και δεν άφησες ψίχουλο για κάποια που θα με αγαπούσε αληθινά.

Το άγγιγμα σου το κρινόλευκο, τόσο ανάλαφρο, με παρηγορεί και μου χαϊδεύει απαλά, ύπουλα, ειρωνικά την καρδιά. Χαμογελάς σαδιστικά που δεν θα δώσω ποτέ στη ζωή μου τόση αγάπη σε καμιά άλλη μετά από 'σένα. Που για μένα ήσουν η μία.

Και μετά, μ' ένα μουδιασμένο φιλί, θα με αφήσεις να κοιτάω το ταβάνι, ν'αναπολώ όταν κάναμε έρωτα, καθώς θα πέφτει πάνω μου ο σοβάς.

etsi apla

tha patisw meta to block gt ta skata den ta antexw mprosta mou, oxi oti fovamai min ta patisw.... apla me gemizoun misos k eimai thetikos anthrwpos.... NTROPI APLA....  eiste nea paidia k exete gemisei ton egefalo sas skata kai misos, toso misos, pou to vrikate re seis? diladi prepei na to anazitiseis kai g n t kaneis auto prepei na sai kakos... ti na pw... apla, makria apo olous, ziste monoi sas me to misos sas file, egw tin exw svisei apo olous osous tin eidan etsi. gt dn agapw apla tous allous, agapaw k tin parti mou k den ta thelw auta na me mavrizoun. aaaaaante geia....


s enan palio filo pou mou paikse poustia prin 7 xronakia k eimai xrewmeni mexri twra.... sygxwroume... alla den dexomaste tin kakia.... mpoulo

φάνης κ.

μετά από 'σένα ονειρεύτηκα.


έδειξες στη νύχτα μου πώς να υποδεχθεί το πιο λαμπερό και δροσερό χάραμα.


μετά από 'σένα έγραψα. ξανά. μου γέμισες την καρδιά κεχριμπαρένιες πένες, που μαγικά, ηλεκτριζόμενες από την μαγεία σου, ξέχυσαν το μελάνι τους, να ζωγραφίσει την ψυχή  μας.

με κάνεις να αγαπώ. να σε αγαπώ.

με κάνεις καλύτερο άνθρωπο.

σ'ευχαριστώ.

γιατί.....

...γιατί με κάνεις και γελάω με τα μούτρα μου
...γιατί με κάνεις και γελάω με τα μούτρα σου
...γιατί μαζί σου γελάω ακόμα κι όταν τρέχουν ιδρώτες απ' τα βλέφαρα
...γιατί μαζί σου χαμογελάω στην πουσάδα και αστράφτουνε τα σύννεφα
...γιατί μαζί σου χορεύω όταν η μουσική σταματά
....στην άμμο της ερήμου της μοναξιάς, στον πάγο της βουής της πόλης, γλυστράω σαν μεθυσμένη από στίχο σε στίχο της Χατζηλαζάρου, φτιαγμένη από κολώνα σε κολώνα στα κάγκελα του Πολυτεχνείου, κατρακυλάω σαν βότσαλο στη στοά κάτω από σπηλιά κολλημένη σε ακτή μολυσμένη από πολύχρωμα κομματάκια πλαστικού και γραμματόσημα


...γιατί με νιώθω σαν πορτοκαλί γατί μπροστά από παραστιά
γιατί σε νιώθω σαν πορτοκαλί κηλίδα σε γαλάζιο ουρανό


που λιώνει
λιώνει
λιώνει τοξικά, για να με ξαναφτιάξουνε με ζάχαρη


...κι όταν το πλήκτρο ωθεί το σφυράκι να χαιδέψει τη χορδή τσιμπώντας την, εσύ τσιμπάς τη σάρκα μου κι ανατριχιάζω



γιατί μαζί σου πονάω όταν πατάω ξυπόλυτη σε ροδοπέταλα
και περπατώ με τα χέρια στα κοτσάνια και με αγγίζουν ίσα τα αγκάθια


γιατί με κερνάς LSD και λούνα παρκ


...γιατί είσαι το κομμάτι της αρρώστιας μου
και μου σκας με λεπτές καρφίτσες -μπαμ- κάθε κύτταρο παραφουσκωμένο με αέρα και ήλιον με κρότο

γιατί μου φυσάς εσύ το ήλιον και με πας εκεί που τα μπαλόνια κανονικά δεν πάνε.



κι έτσι έζησαν αυτοί καλά (?) κι εμείς καλύτερα


"εις τον φάνη μετ' αγάπης"

Ίσως κάποτε ξυπνήσεις και γυρίσεις τα άδεια μάτια σου στο φως, μα τότε δε θα ξέρεις πια αν είσαι ή αν δεν είσαι ζωντανός.

Ξυπνάς και είναι όλα ξέναΜε δυο μάτια τρομαγμένα και δειλάΚι απλώνεις τα δυο χέριαΓια να πιάσεις άλλα χέρια πιο γερά
Μέχρι να’ ρθει κάποια μέραΝα πετάξεις στον αέρα σαν πουλίΚοιτάς ψηλά στ’ αστέριαΚι όμως τόσα καλοκαίρια έχουν χαθεί
Και γίνονται οι μήνεςΣκουριασμένες λαμαρίνες στη βροχήΠροτού ο ήλιος δύσειΚάποιου άλλου έχεις ζήσει τη ζωή
Μετράς τα σκαλοπάτιαΚαι λυγίζουνε τα μάτια σου στο φωςΠερνάει κι αυτό το βράδυΚαι είσαι ακόμα μία μέρα ζωντανός
Άλλη μια μέρα ζωντανός
Κοιτάς τους λεπτοδείκτεςΣαν δεμένους δυναμίτες στη σιωπήΚαι σου’ ρχεται να τρέξειςΌσο πιο μακριά αντέξεις σαν παιδί
Ίσως κάποτε ξυπνήσειςΚαι γυρίσεις τα άδεια μάτια σου στο φωςΜα τότε δε θα ξέρεις πιαΑν είσαι ή αν δεν είσαι ζωντανός
Άλλη μια μέρα ζωντανός
Φοβάμαι τους ανθρώπουςΓιατί βρίσκουν πάντα τρόπουςΝα πληγώνουνε ανθρώπους

έπρεπε να 'μαι παραγωγική, λοιπόν. να γράφω το μπλογκάκι μου αργά και σταθερά και γοργά και συστηματικά. έπρεπε να παράγω, γιατί λέει αν δεν παράγεις στην κοινωνία συστηματικά είσαι και λιγάκι ακαμάτης. πρέπει να παράγεις έργο, με όποιο κόστος, κι ας είναι και σάπιο, και ξαναμασημένο, μη πω και τσίχλα που τη μάζεψες κολλημένη κάτω από το θρανίο να την ξαναφάς. αρκεί να κρατάς τα χέρια σου απασχολημένα και το μυαλό σου ντιπ άνιωτο κάθε φορά που γυρίζεις σπίτι κομμάτια και το μόνο που θες είναι ν' αφήσεις τον καναπέ σου να ρουφήξει όλη την επιβλαβή ενέργεια απ' τους ιστούς σου. γιατί αλλιώς μπορεί να βρεις ελεύθερο χρόνο και στην κοινωνία μας αυτό είναι μισητό. είναι ζηλευτό. είναι μεμπτό, κοίτα τον ακαμάτη που δεν πονάνε τα πόδια του επειδή  δεν φίλησε κατουρημένα σώβρακα για μια δουλίτσα, αχ μια δουλίτσα, κι ας πάθω κι αιμορροΐδες από τα ασάλιωτα.



ε δεν γαμιέται. κούκου. μπορεί να ξαναγράψω όταν η όλιβ θα γίνει χοντρή και του σπορτ μπίλλυ αδειάσει το βαλιτσάκι. 
αλλά, που 'σαι, στο ενδιάμεσο θα 'χω κάψει 5 τράπεζες, 2 υπουργεία, 2.890.600 εγκεφαλικά κύτταρα, δικά μου και των άλλων, και θα 'χω κάνει και καμιά αναδάσωση σε κανένα καμένο δάσος, έτσι για να 'χω περιπέτειες να λέω. αλλά μην μου το ζητήσετε!

Φοβάμαι και εσέναΓιατί θέλεις να πληγώνεις μόνο εμέναΌσο δεν πλήγωσες κανέναν

εκεί που οι μπλαβιασμένες μαριονέτες...

In the forest lives a monster/and he look so very much like me/is there someone hear me singing?/please save me/please rescue me/who will love me now/who will ever love me/who will say to me you are my desire/I’ll set you free

ανέκαθεν ήλπιζα ότι δεν είμαι μία από αυτούς. ήλπιζα ότι η καρδιά μου δεν είχε αναλύσει σαν το λίπος ενός προσώπου.


Ναι, είχαμε κοινά μ' αυτούς. Λίγα. Τα πυρετικά μάτια, η ντροπή για τα σκατόχαρτα που κερδίσαμε (?) κάνοντας σκατοπράγματα, με έναν σκοπό-να γίνουμε (σκατά). Το δηλητηριώδες αίμα που καταπώθηκε μπούκες ολόκληρες και καυτές από κάτι βλεννογόνους υποβιβασμένες σε εργαλεία κωλονοσκόπησης.
Τα βιδωμένα μεταξύ τους σαγόνια, τα άδεια μάτια τα μαύρα καθρέφτης πτωμάτων ανασαίνοντων στοιβαγμένων ανάμεσα σε μέταλα σουβλιά και θρύψαλα και πλαστικά και αδειανά περιεχόμενα με την τελευταία σταγόνα να γυαλίζει προκλητικά, κορμιά πονεμένα, πολύ πονεμένα, πονεμένα μέσα κι έξω,  κι όλα τα μέσα έξω, κατάχαμα στο πεζοδρόμιο να ποδοπατιούνται με θράσος νυχθημερόν από τα αόρατα βήματα των φαντασμάτων της πόλης.


Μαθαίνεις να φέρεσαι. Να παραφέρεσαι. Στο τέλος, να υποφέρεσαι. Δείχνοντας την καρδιά σου που μόνος σου έσφαξες, σαν ανάπηρο παιδί περιφέροντας την, εκμεταλλευόμενος την δυστυχία της, φερόμενος και πάλι σκατένια στον κόσμο μας, στον κόσμο σου, να κονομήσεις λίγη ακόμα από τη λύπηση που θα θρέψει τη μικρότητά σου.


Όχι, δεν σε έπνιξε το σύστημα, εσύ πνίγηκες. Που ήσουν δειλός να πολεμήσεις στο αντάρτικο της κοινωνίας μας με όποια σωματικά σου ελαττώματα, γιατί εγκατέλειψες τη μάχη, σα τον ανάξιο αγωνιστή, που αλητεύει σπάζοντας καρτοτηλέφωνα στη Πανεπιστημίου με μάρμαρα, αλλά προσφέρει ατέλειωτες ώρες στοματικού έρωτος στον Αφεντικούκο του, για να μην είναι αυτός εκείνος που θα απολυθεί λόγω περικοπών. Σα τον μαχητή που στο πρώτο δακρυγόνο ανάβει την Τι-Βι να δει τι απόγινε τελικά εκεί που ένα μάτσο κωλόπαιδα αποφάσιζαν για τη ζωή του.




Αποφάσισα να πιστέψω πως όλοι μπορούμε να είμαστε άνθρωποι με αισθήματα που παράγονται από αγνή ενδορφίνη. Την κανονική, όχι αυτή που κοτσάρεις σα φτηνό σοβά για να μπαλώσεις έναν μαδημένο τοίχο. (Τυπώνοντας αρχικά, εκ παραδρομής έγραψα "τύχο", πράμα αλλόκοτο, μιας και από τα μικράτα μου υπήρξα ορθογραφημένη όσο και αυτοκαταστροφική. Τυχαίο? δεν το' ψαξα και πολύ...)



Κι εκεί που ζούσα το Ρομάντζο μου μακριά από το θέατρο του θανάτου, μακριά από σχοινοβάτες και τσίρκο πια, βρέθηκα να παρακολουθώ μια παράσταση στημένη τόσο ευρηματικά, όσο ευρηματικά μπορείς να καταστρέψεις μια ζωή με χίλιες δυο πατέντες και κόλπα και μυστικά κοινά καλύτερης ξεφτίλας.

Μικρού μήκους ταινία. Δωρεάν το εισητήριο. Δωρεάν πλανάται η αντίληψη πως είσαι τόσο δεν είσαι ψαγμένος σινεφίλ, που θα εκτιμήσεις κάθε κινηματογραφική χλέπα που θα σου ρίξουν ξεδιάντροπα στη μούρη. Και δεν θα το καταλάβεις καν πως σε τράβηξαν σ' εκείνον τον σιχαμερά κακής αισθητικής κινηματογράφο με τις σκονισμένες μοκέτες με τα αποτσίγαρα και σκηνές με μπάτσους που κυνηγάνε μεθαμφεταμίνες με υγρά μπαταρίας και πράσινους ελέφαντες.


Και μετά, χαρούμενος για το χάπι-εντ, θα φας το χάπι ιν δι εντ και θα κοιμηθείς χαμογελώντας ξημερώματα, χαμογελώντας που δεν ήξερες, βαρύς μέσα στη βαρύτητα της σκέψης σου που ήδη τρέχει.





Αγαπώ, σ' αγαπώ ανυπεράσπιστη μου χαρά.