στην Κ.

Όταν σκέφτομαι ότι έκανα το λάθος να σ'αφήσω, νιώθω τόσο αηδιαστική όσο είμαι-γραμμάριο λιγότερο. Με ενθουσίασε η ζωή τόσο, που περιφρόνησα την αγάπη. Την αγάπη μας.

Με περίμενες. Κι εγώ συνέχισα να σε περιφρονώ-ήμουν βλέπεις Αθηναία και οι καινούριες μου παρέες γαμούσαν κι έδερναν.

Μισό χρόνο μετά, αγκαλιάζεις την κοπέλα σου και χαμογελάτε γεμάτοι ευτυχία. Την κοπέλα σου την λένε όπως κι εμένα, έχει γενέθλια μια μέρα πριν από μένα, είναι μισό κεφάλι ψηλότερη και μισό κορμί πιο αδύνατη. Το Νέο Μοντέλο, ΠΙΟ ΕΞΕΛΙΓΜΈΝΟ, ΜΕ ΕΝΣΩΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΝΕΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ. Και νεότερη. Και παρθένα, αν και δεν ξέρω γιατί αυτό είναι αξιοζήλευτο-της ρίχνω 4 χρόνια.

Περνάς καλά, αδυνάτησες, ομορφαίνεις.

Μισό χρόνο μετά, μπαινοβγαίνω σε κλινικές και είμαι πρησμένη απ' τα δηλητήρια. Όταν νιώθω, γιατί συνήθως δεν νιώθω και πολύ, το ρίχνω στα ξύδια, για να ξυπνήσω μετά από 3 ώρες τρέμοντας, να καταρριέμαι την τύχη μου που δεν ψόφησα. Η καινούρια μου καψούρα, παλιά πλέον, με παράτησε γιατί, λέει, δεν ήμουν καλά κι ήθελα χρόνο.

Εγώ σε περιμένω. Θα σε περιμένω. Το ξέρεις.

Suck but true

Ευχαριστούμεεεεεε!..............

Το ημερολόγιο Pt2

Ξυπνάω ιδρωμένη. Η ματιά μου τρεκλίζοντας διασχίζει το χάος του αδειανού δωματίου και πέφτει τρεμάμενη στο φτηνό, πλαστικό ρολόι. 4.27'. Αχά.

Δίπλα μου, ο Χ. κοιμάται. Τινάζομαι σαν σε ηλεκτροσόκ κι αφουγκράζομαι την ησυχία, διανθισμένη από τον ίδιο άρρωστο ήχο. Ντουκ, ντουκ, ντουκ, ένα μοτέρ κοπανιέται στο στήθος και με τραντάζει ολόκληρη, ένα κρύο ρεύμα διαπερνά τη ραχοκοκαλιά μου, μουδιάζω.

Ο Χ. ξυπνάει ταραγμένος, είσαι καλά, ναι ρε φίλε, όλα κομπλέ-και μπλε. Ένα αυθόρμητο γέλιο με ζεσταίνει, μετά με παγώνει, ξαπλώνω αποκαμωμένη, μπροστά απ' τα μάτια μου περνάνε παράξενα χρώματα, εικόνες, η εικόνα κάποιας μελαχρινής με σκούρα καστανά μάτια. Νιώθω το άρωμά της να με τυλίγει, απλώνω τα χέρια να την αγγίξω, τα χείλη μου την ψάχνουν, γεύομαι την κρύα αύρα της, σαν τη σάρκα ενός πεθαμένου. "Κωνσταντίνα", ακούγεται ένα ουρλιαχτό, όχι, όχι, δεν είμαι εγώ, μια φωνή απόκοσμη, η άλλη είναι. Η Άλλη.

Δυο χέρια δικά μου καταφέρνουν να ξετυλίξουν το πρώτο ζανάξ, μετά το δεύτερο, μετά μισό ακόμη. Στην ψυχή μου απλώνεται γαλήνη ανείπωτη. Δεν νιώθω παρά την αρμυρή γεύση των χυμών της απόγνωσης, που μουσκεύουν το μαξιλάρι μου, τις παλάμες μου, το στρώμα μου. Μετά, η μελαχρινή με καληνυχτίζει και πάει να συναντήσει το άλλο της μισό. Και δεν νιώθω παρά τον υπόκωφο ήχο της καρδιάς μου, ένα ληθαργικό βόμβισμα, που με νανουρίζει γλυκά, νωχελικά, λιλά.

Το ημερολόγιο ενός μανιοκαταθλιπτικού Pt1

 Λατρεύω την ψεύτικη αγάπη σας. Αυτό το υπέροχο τίποτα.

Πρωτύτερα δεν μ'αγαπούσατε παρά μόνο όταν είχατε ανάγκη. Και τώρα που έχω εγώ ανάγκη, ξαφνικά μ'αγαπάτε. Είστε τόσο καλοί, που θέλω να σας φτύσω-τι, ξέρεις με πόσο κόπο το στεγνό μου κορμί μαζεύει μια στάλα σάλιο; Θα μπορούσα μ'αυτό να γλείψω το μουνί της γκόμενας που δεν έχω, στην τελική.

Τα δάκρυα οίκτου γυαλίζουν γλοιωδώς και μου προκαλούν την ακατανίκητη επιθυμία να τρέξω στην τουαλέτα και να ξεράσω την καρδιά μου. Αλλά, αμαρτία είναι, θα γλυστρίσω και θα πέσω, γιατί τώρα καλά κρατιέμαι στο 1,50κάτι μου. Αν πέσω κι άλλο, δεν θα με καλύπτουν τα σύνεργα της ηλεκτροσπασμωδικής θεραπείας και μετά θα με στείλουνε αλλού, κι εδώ έχω πιάσει φιλίες με τον σχιζοφρενή του διπλανού θαλάμου, το λουλούδι του σαλονιού υποδοχής και ένα στυλό που μου έδωσε η νοσοκόμα της πρωινής βάρδιας. Δεν την αντέχω τη μοναξιά, ρε αδερφέ. Σημαντικό πράγμα η φιλία και η συντροφία--αν δεν είχα κι αυτούς τους φίλους, θα είχα πάθει κατάθλιψη!

Όνειρο πυρετικό

Η επιθυμία μου να τραγουδήσω τη ζωή
δεν είναι παρά το άνθος της ματιάς σου

που με γεμίζει μελωδία-

Μια θέρμη, μια λατρεία, μια μαγεία.

Κι όλες εκείνες οι αυγές

Που μέτρησα τα πέταλα μιας κάποιας μαργαρίτας

--που μέτρησα τα χτυποκάρδια δάκρυ-δάκρυ--

στα στέλνω άστρα χλωμά, ασημιά, ζεματιστά,

να σε τυλίξουν με στοργή απ'άκρη σ'άκρη,

στα στέλνω με το αθώο πέταγμα κάποιων ονείρων της σκισμένης μου της παιχνιδιάρικης σαίτας.

Σ'αγγίζω στο σκοτάδι το άυλο, με διαπερνά

--ανατριχιάζω, αχ πώς δειλιάζω!--

ηλεκτρικό, ηδονικά, το ρεύμα

Πώς ν'αγνοήσω εκείνο της λαχτάρας της καταστροφής το νεύμα!

Η επιθυμία μου τα χρώματα του κόσμου μας να βλέπω

δεν είναι παρ'ανάγκη ΄ν'αντικρύζω τη μορφή σου.

Και να χανόμασταν στο άπειρο...

Στη δύνη της ελεγείας μας το πνίγω,

σαν γεύομαι γαλήνη απ' τη σιωπή σου.

για σένα



Oh, for so long I've tried to shield you from the world
Oh, you couldn't face the freedom on your own
Here I am left in silence

You gave up the fight
You left me behind
All that's done's forgiven
You'll always be mine
I know deep inside
All that's done's forgiven