εγώ μεγάλωνα για 'σένα*

Βασικά, γέρασα για 'σένα. 

Στα 22 μου έχω πλέον ιούς να παρασιτούν ισόβια στα σκαριά μου και να ρωτάνε τους πολύ δικούς μου "αν κάνει να φάω από το φαΐ τους". Που να κατούραγα και στα μπάνια τους, δηλαδή.

Αυτοάνοσα και ψώρες να με σαπίζουν λίγο λίγο και κάθε φορά που με βλέπει η μάνα μου να της φαίνομαι και πιο κίτρινη. Της γριάς οι μαλακίες, λέω, και μετά με κοιτάζω όταν πάω να ρίξω νερό στα μούτρα μου και βλέπω ότι δεν είμαι κίτρινη, προσιδιάζω στο πράσινο φωσφοριζέ.
Γιατροί να λένε "αυτή έτσι όπως είναι δεν αξίζει και πολύ κόπο, πάει για απόσυρση".
Υποψήφια αφεντικά (σκατά) να μη θέλουν να με ξαναδούν μετά την πρώτη φορά που βλέπουνε τα μούτρα μου.

Και γι' αυτά, χέστηκα βασικά. Θα επιβιώσω με τις πληγές και τις φλεγμονές...

αλλά, τι? ως πότε?