Πίστευα σ' εμένα, και μέχρι τώρα που γράφω ακόμα πιστεύω. Θέλω να πιστεύω πως το πιστεύω, δηλαδή.
Ξέρω πως αυτό το μπλογκ δεν το διαβάζει κανένας, πέρα από μένα. Κι αν το διαβάσει, θα πει "άλλη μια ζωή χαμένη", αν είναι καλός, "άλλο ένα ζάκι που νομίζει ότι επειδή κατέστρεψε τη ζωή του μπορεί να θεωρεί ότι ξέρει από ζωή", αν είναι κακός.
Κοιτώντας στον καθρέφτη, βλέπω ένα ακόμη κομμάτι μιας σκισμένης σελίδας ενός βιβλίου που λέγεται "η παρακμή μιας εποχής".
"Πώς έχεις γίνει τόσο κίτρινη! Να πας να κοιτάξεις το συκώτι σου μικρή, δε σε βλέπω καλά", είπε ένας φίλος. Θα χαιρόμουν κανονικά που έχω φίλους. Έπειτα, ο φίλος βγάζει από την κάλτσα του το ζωτικό του ελιξήριο και τραβάει δυο μυτιές. Ευχαριστώ, φίλε, που με νοιάζεσαι. "Μπα, δεν έχει τίποτα, έτσι είναι το χρώμα της". Πράγματι, έτσι είναι το χρώμα μου. Αλλά δεν είναι το φυσικό μου, όπως λένε και κάτι ξανθές με μαύρες ρίζες. "Και ποιο είναι, λοιπόν, το φυσικό σου?"
Δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι.
Ξέρω πως αυτό το μπλογκ δεν το διαβάζει κανένας, πέρα από μένα. Κι αν το διαβάσει, θα πει "άλλη μια ζωή χαμένη", αν είναι καλός, "άλλο ένα ζάκι που νομίζει ότι επειδή κατέστρεψε τη ζωή του μπορεί να θεωρεί ότι ξέρει από ζωή", αν είναι κακός.
Κοιτώντας στον καθρέφτη, βλέπω ένα ακόμη κομμάτι μιας σκισμένης σελίδας ενός βιβλίου που λέγεται "η παρακμή μιας εποχής".
"Πώς έχεις γίνει τόσο κίτρινη! Να πας να κοιτάξεις το συκώτι σου μικρή, δε σε βλέπω καλά", είπε ένας φίλος. Θα χαιρόμουν κανονικά που έχω φίλους. Έπειτα, ο φίλος βγάζει από την κάλτσα του το ζωτικό του ελιξήριο και τραβάει δυο μυτιές. Ευχαριστώ, φίλε, που με νοιάζεσαι. "Μπα, δεν έχει τίποτα, έτσι είναι το χρώμα της". Πράγματι, έτσι είναι το χρώμα μου. Αλλά δεν είναι το φυσικό μου, όπως λένε και κάτι ξανθές με μαύρες ρίζες. "Και ποιο είναι, λοιπόν, το φυσικό σου?"
Δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου