πάνε 3 ολόκληρες μέρες. τι έχω να πω? ότι είναι ωραίο να ξέρεις ότι δεν είσαι χαρμάνης. κι όποιος δεν έχει νιώσει τον πόνο στο πετσί του, όταν δεν έχει γαμήσει την πάρτη του τόσο που να πρέπει με όποιο κόστος να γεμίσει μπάζα τη μύτη του και τις φλέβες του για να μπορεί να κάνει το αυτονόητο -να υπάρξει (ΜΑΛΑΚΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ "ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΥ"- δεν θα καταλάβει ποτέ. τι έχω να πω ξανά? του εύχομαι να μην καταλάβει. δεν χρειάστηκε όλοι να παίξουν στη ρουλέτα ότι πολυτιμότερο έχουν -κι αυτό δεν είναι κάτι που έχεις, βασικά, το πολύτιμο είναι ό,τι είσαι- για να καταλάβουν.
3 μέρες που άλλαξες μαλλιά, έβγαλες τους εναπομείναντες χαλκάδες απ' τα χείλια, το πανάρχαιο φούτερ που έχει συρθεί σε δρόμους, λεωφόρους, χώματα κι έχει ποτίσει αλητεία, τα χοντροκομμένα παπούτσια, τις φαγωμένες γκέτες, τα γάντια σου με τα κομμένα δάχτυλα (ναι, αυτά που φοράει όλη η Αθήνα, η πραγματική Αθήνα όχι το Άττικα και το Μολλ), πνίγηκες στο αποσμητικό και το μεικ-απ για να κρύψεις το πραγματικό σου πρόσωπο και το δεξί σου χέρι, γιατί το αριστερό το έχεις καμουφλάρει έτσι κι αλλιώς με πολύ μελάνι, και να, τώρα που ξεφορτώθηκες τον εαυτό σου, σε ένα γραφείο, στήνεις κώλο στη μηχανή του κιμά και λες "παρακαλώ, περάστε, σκίστε με, χύστε με, βρίστε με".
μια βδομάδα. δυο, αν είσαι "τυχερός". μετά, να σαι πάλι εκεί, εκεί που ξέρεις, εκεί που σταματάει ο χρόνος. μπουχτησμένος μέχρι τα μπούνια, να πα να γαμηθεί, σπας στο μάρμαρο το κομμάτι της λάσπης, που κι αυτό άλλωστε είναι πνιγμένο στο μεικ-απ σαν εσένα (πόσες πια εκείνες οι φορές που βρήκες κομματάκια σοκολάτας και γατόσκατων κι έτρεχες να βρεις τις τηλεκάρτες) και χαίρεσαι μόνος σου.
κι ως πότε?
πάρ' το απόφαση, είσαι αυτό που είσαι. κι όσο προσπαθείς να αλλάξεις μυαλά αλλάζοντας μαλλιά κλπ, η βιωσιμότητά σου, καθαρά πρακτικά, συρρικνώνεται.
βρες τι θα κάνεις. ολόκληρος άνθρωπος, όμως, όχι σε "δόσεις".
choose life.
3 μέρες που άλλαξες μαλλιά, έβγαλες τους εναπομείναντες χαλκάδες απ' τα χείλια, το πανάρχαιο φούτερ που έχει συρθεί σε δρόμους, λεωφόρους, χώματα κι έχει ποτίσει αλητεία, τα χοντροκομμένα παπούτσια, τις φαγωμένες γκέτες, τα γάντια σου με τα κομμένα δάχτυλα (ναι, αυτά που φοράει όλη η Αθήνα, η πραγματική Αθήνα όχι το Άττικα και το Μολλ), πνίγηκες στο αποσμητικό και το μεικ-απ για να κρύψεις το πραγματικό σου πρόσωπο και το δεξί σου χέρι, γιατί το αριστερό το έχεις καμουφλάρει έτσι κι αλλιώς με πολύ μελάνι, και να, τώρα που ξεφορτώθηκες τον εαυτό σου, σε ένα γραφείο, στήνεις κώλο στη μηχανή του κιμά και λες "παρακαλώ, περάστε, σκίστε με, χύστε με, βρίστε με".
μια βδομάδα. δυο, αν είσαι "τυχερός". μετά, να σαι πάλι εκεί, εκεί που ξέρεις, εκεί που σταματάει ο χρόνος. μπουχτησμένος μέχρι τα μπούνια, να πα να γαμηθεί, σπας στο μάρμαρο το κομμάτι της λάσπης, που κι αυτό άλλωστε είναι πνιγμένο στο μεικ-απ σαν εσένα (πόσες πια εκείνες οι φορές που βρήκες κομματάκια σοκολάτας και γατόσκατων κι έτρεχες να βρεις τις τηλεκάρτες) και χαίρεσαι μόνος σου.
κι ως πότε?
πάρ' το απόφαση, είσαι αυτό που είσαι. κι όσο προσπαθείς να αλλάξεις μυαλά αλλάζοντας μαλλιά κλπ, η βιωσιμότητά σου, καθαρά πρακτικά, συρρικνώνεται.
βρες τι θα κάνεις. ολόκληρος άνθρωπος, όμως, όχι σε "δόσεις".
choose life.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου