choose life*

πάνε 3 ολόκληρες μέρες. τι έχω να πω? ότι είναι ωραίο να ξέρεις ότι δεν είσαι χαρμάνης. κι όποιος δεν έχει νιώσει τον πόνο στο πετσί του, όταν δεν έχει γαμήσει την πάρτη του τόσο που να πρέπει με όποιο κόστος να γεμίσει μπάζα τη μύτη του και τις φλέβες του για να μπορεί να κάνει το αυτονόητο -να υπάρξει (ΜΑΛΑΚΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ "ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΥ"- δεν θα καταλάβει ποτέ. τι έχω να πω ξανά? του εύχομαι να μην καταλάβει. δεν χρειάστηκε όλοι να παίξουν στη ρουλέτα ότι πολυτιμότερο έχουν -κι αυτό δεν είναι κάτι που έχεις, βασικά, το πολύτιμο είναι ό,τι είσαι-  για να καταλάβουν.


3 μέρες που άλλαξες μαλλιά, έβγαλες τους εναπομείναντες χαλκάδες απ' τα χείλια, το πανάρχαιο φούτερ που έχει συρθεί σε δρόμους, λεωφόρους, χώματα κι έχει ποτίσει αλητεία, τα χοντροκομμένα παπούτσια, τις φαγωμένες γκέτες, τα γάντια σου με τα κομμένα δάχτυλα (ναι, αυτά που φοράει όλη η Αθήνα, η πραγματική Αθήνα όχι το Άττικα και το Μολλ), πνίγηκες στο αποσμητικό και το μεικ-απ για να κρύψεις το πραγματικό σου πρόσωπο και το δεξί σου χέρι, γιατί το αριστερό το έχεις καμουφλάρει έτσι κι αλλιώς με πολύ μελάνι, και να, τώρα που ξεφορτώθηκες τον εαυτό σου, σε ένα γραφείο, στήνεις κώλο στη μηχανή του κιμά και λες "παρακαλώ, περάστε, σκίστε με, χύστε με, βρίστε με".

μια βδομάδα. δυο, αν είσαι "τυχερός". μετά, να σαι πάλι εκεί, εκεί που ξέρεις, εκεί που σταματάει ο χρόνος. μπουχτησμένος μέχρι τα μπούνια, να πα να γαμηθεί, σπας στο μάρμαρο το κομμάτι της λάσπης, που κι αυτό άλλωστε είναι πνιγμένο στο μεικ-απ σαν εσένα (πόσες πια εκείνες οι φορές που βρήκες κομματάκια σοκολάτας και γατόσκατων κι έτρεχες να βρεις τις τηλεκάρτες) και χαίρεσαι μόνος σου.





κι ως πότε?

πάρ' το απόφαση, είσαι αυτό που είσαι. κι όσο προσπαθείς να αλλάξεις μυαλά αλλάζοντας μαλλιά κλπ, η βιωσιμότητά σου, καθαρά πρακτικά, συρρικνώνεται.
βρες τι θα κάνεις. ολόκληρος άνθρωπος, όμως, όχι σε "δόσεις".
choose life.

κι άσπρο πάτο.

βλέπεις την άλλη, "αφιερώνω το παυσίπονο σ' εσένα, αλήτη Μήτσο, που σε είδα στο Γκάζι στην πυραμίδα να φασώνεις το βλήμα που σπουδάζει στην Καλών Τεχνών. αλήτη! πώς να διώξω αυτό τον πόνο μακριά!!!!!! δικό σας αλάνια του φβ, καληνύχτες!!!!"

η απάντησή μου-http://www.youtube.com/watch?v=GD_rZkSyIbY




ώρες, ώρες γραψίματος σε ημερολόγια αυτογνωσίας και τετράδια βημάτων.

τελικά, είμαι? κι αν είμαι, τι είμαι? και πόσο είμαι? και γιατί είμαι?

ερωτήσεις άκυρες, γιατί η απάντηση είναι κοινή. ΕΙΣΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ. θέλεις να μάθεις πόσο? και τι λογής είναι αυτή η αρρώστια που σου σαπίζει τα κόκαλα και σου κατατρώει την ανθρώπινη υπόσταση? δεν σου φτάνει να περιφέρεσαι μισός, σα σαρακοφαγωμένο έπιπλο, και να σου λένε στο δρόμο ότι δεν έχεις πολλή ζωή ακόμα, την ημέρα που μετά κόπων και βασάνων, κατάφερες με 100000000 παράπλευρες απώλειες να πεις, ναι ρε πούστη, έκλεισα 22 χρόνια ζωής-απ' τα οποία τα 7 "ήταν βουτηγμένα στην κατάθλιψη", λέει ο γιατρός. Μια φορά, άκουσα μια τύπισσα να λέει νιαουρίζοντας, για κάποιον που ήταν ξαπλωμένος στο δρόμο "και τι σημασία έχει, αν νιώθει καλά μέσα του?"


αυτά κι αυτά, μας φάγανε.
γιατί γαμώ την πουτάνα μου είμαι άρρωστη από άποψη. ναι, από άποψη. κι αυτό είναι το πιο άρρωστο- ή μήπως όχι?


σημασία έχει ότι όταν τραγουδάς χαρούμενος "είμαι πάνω, είμαι κάτω, είμαι εκεί, είμαι εδώ, ΛΙΩΝΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ" και σ' ακούνε οι περαστικοί μέχρι τη Βικτώρια, δεν είναι ακριβώς διασκέδαση. γιατί μετά, δυο μέρες θα είσαι όντως λιώμα και άλλες 5 θα ουρλιάζεις "λιώνωωωωωωω" κάτω από κουβέρτες σ' ένα υγρό δωμάτιο, μουσκεμένος από τον κρύο σου ιδρώτα.

και σε ρωτάω, γιατί αφού είσαι ένας άνθρωπος με μυαλά, κι όχι ο 45χρονος Μήτσος, που δεν νιώθει μία εδώ και 25 χρόνια, γιατί, γιατί είσαι τραβάτε με κι ας ξέρω? κι ακόμα χειρότερα, κανείς δεν σε τραβάει -και δεν "κλαις"- ΄σέρνεσαι μόνος σου ως τον γκρεμό?  ξέρεις ότι από κάτω, το χάος. κι εσύ πας με το bmx και χαίρεσαι, για την αδρεναλίνη.


γιατί πώς να αντέξω να σπαταλάω 30 ώρες τη βδομάδα, πουλώντας τη σαπίλα του συστήματος για να έχω το δικαίωμα να ζήσω? μάλιστα, κύριοι, εγώ αυτά τα 2 κατοστάρικα τα θέλω γιατί δεν πάω να ανοίξω μπουκάλια, ούτε κάνω την αμόρφια πλούσια με 20ρικα κάθε βδομάδα.

Λέγεται ΣΥΣΤΗΜΑ. όπου σύστημα=ο θάνατός σου η ζωή μου.
ο κερατάς στην ευριπίδου δεν πιστεύω ότι είναι πιο άνθρωπος από εσένα. αυτός θα μου πεις, σπρώχνει θάνατο με τη μία. μπαμ και καλά στέφανα.
εσύ που στοχεύεις στο να κάνεις τον άλλο να ψοφήσει στο μεροκάματο και στο γυμναστήριο, γιατί ντε και καλά η κρεατίνη του χερμπαλαιφ χρειάζεται όσο η ζάχαρη, τι είσαι? τι μέρος του λόγου?


συνεχίζεται.