Ακροβατώντας μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας 4.00π.μ.

Ακόμα κοιμάται εχθές την έπαιρνα όλο το βράδυ αγκαλιά και αυτή τραβιοτανε στα χέρια του μωρφεα. Με πείσμωσε πάλι και αναρωτήθηκα αν θα μπορούσα να ταξιδέψω μαζί της τον κόσμο η αν απλά θα καταλήγαμε να χωρίζουμε σε κάποιο κρατητήριο στην Νικαράγουα η στα μπουντρούμια κάποιας φυλακής στην Καμπότζη. Μάλλον το δεύτερο αλλά αμέσως σκέφτηκα ότι θα τα είχαμε ξαναφτιάξει στα καπάκια γιατί κάποιος από τους δυο μας θα είχε δηλιασει. Σκέφτηκα ότι προτιμώ να είμαι σε μια σχέση όπου υπάρχει δράση και τσακωμοί παρά σε ένα φλατ πράγμα που δεν μου προκαλεί καθόλου συγκίνηση. Νιώθω ότι μαζί της θα ένιωθα ασφαλείς οπουδήποτε στο κόσμο και ο μόνος θησαυρός που θα είχα θα ήταν η αγκαλια της. Σαν αναρχικος δεν σημφονω με την ατομικη ιδιοκτησια αλλα αυτην την θαλπωρη που μου δηνει η αγκαλια της την θελω αποκλειστικα για παρτη μου και ειναι το μονο που κραταω η εικονα της βαθεια μεσα μου σε καποιο ανακρητηριο-κολαστηριο Quadanamo για να αντεξω και να μην προδοσω την επανασταση.

Hasta la victoria Siempre