όριο: "να μην παρουσιάζουμε εικόνα πιάτσας".
μάλιστα. οπότε, όταν πάτησα καταλάθος τον Γ. είπα "συγγνώμη" κι όταν μου πρόσφεραν χυμό, θεώρησα το "ευχαριστώ" δείγμα καλής πίστης και συμμόρφωσης. Τουλάχιστον, στην πιάτσα δε θυμάμαι να είπα ποτέ ευχαριστώ σε κάποιον, εκτός από μια φορά που ήμουν όλη μέρα νηστική και μου έδωσε ένας κάτι γκοφρετίνια χωρίς να με ξέρει και από μια άλλη φορά που μας γλύτωσαν από ένα πακέτο. Α, και μια φορά ακόμη, σε έναν "πονόψυχο" πιτσιρικά μπάτσο που με λυπήθηκε και δεν μου έκανε το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να μου κάνει κάποιος (όχι να με τραβάει στα κρατητήρια, ας με τράβαγε όπου ήθελε-αλλά χαρμανάκι, όχι σας παρακαλώ, πόσα να αντέξω πια!). Οπότε λοιπόν, δε θυμάμαι και πολλές φορές να με έπιαναν οι ευγένειες. Που σημαίνει ότι οι ευγένειες και τα παρακαλώ δεν παίζουν και πολύ στα στενάκια κάτω απ' τα μπουρδέλα, παίζουν? (Κοίτα που φτάσαμε να αμφιβάλουμε για το αν η γη γυρίζει!)
"Μη λες ευχαριστώ."
???? (σιωπή)
"Γιατί?"
"Είναι όριο. Δε λέμε ευχαριστώ."
Νταξ' ρε φίλε. Μη μασάς.
Επίσης, δεν καθόμαστε σταυρώνωντας τα παπούτσια κάτω απ' την καρέκλα. Επίσης, εγώ στην πιάτσα δεν θυμάμαι να σταύρωσα τα παπούτσια κάτω από καμιά καρέκλα ποτέ. Βλέπεις, πάνω στα πεζούλια, στα σκαλάκια και στα πεζοδρόμια, δεν είχε συνήθως καρέκλες για να κάτσεις.
[Καλά, δεν έφαγα την πιάτσα με το κουτάλι, ούτε πρόλαβα σφαξίματα και άγρια πεσίματα. Ευτυχώς (?) ήμουν πάντα η περαστική, όπως κι από παντού άλλωστε. Τι κατάρα κι αυτή. Μια ζωή περαστικός. Περαστικός απ' την Ομόνοια, απ' τα Εξάρχεια, απ' το Σύνταγμα, από Πανεπιστήμια, από πρεζοκαφενεία, από κρεβάτια κλαρινογαμπρών, από κρεβάτια αλκοολικών, από καβάτζες στη λαχαναγορά και από το Μέγαρο Μουσικής και το Tate Britain , από τμήματα, από απονομές βραβείων λογοτεχνίας, από από 'δω κι από κει, από παντού, ένα μάτσο τσαμπράγκαλα -χαρτάκια, χαρτάρες, πολύχρωμα μπιχλιμπίδια και εφτάπατα άρβυλα, καλαμάκια, πιατάκια και ταψάκια και κατσαρολάκια (φάνη τρελέ) περισπούδαστα τρικάκια, ποικιλία σε ψυχοφάρμακα που "δεν τα θες εσύ αυτά γιατί είσαι μια χαρά", δεν κοιμάσαι μια, δυο, τρεις μέρες οπότε ανοίγεις τη συλλογή και μαγειρεύεις, και τόνοι γλίτσας, μια καρικατούρα με τουαλέτα με ουρά, πλαστική σαγιονάρα βασικά από αυτό το αφρώδες υλικό, ναι αυτές που μας έπαιρναν οι μανάδες μα το 90κάτι, και καπέλο καουμπόυ (το 'χεσα κι εγώ).
Βαρέθηκα να περιφέρομαι. Μόνο που παίζει το θέμα ότι βασικά, δε με χωράει ο τόπος. Κανένας τόπος. Οπότε, το μόνο που μου μένει είναι να συνεχίσω να περιφέρομαι. Αλλά εκεί που δεν έχει μπανανόφλουδες. Και στην τελική, ναι, πάτησα και κάτι μπανανόφλουδες εκεί στη γύρα, έφαγα και κάτι σάρες αλλά πήγα ένα βήμα πιο πέρα. Με τα γόνατα, αλλά μετακινήθηκα ένα βήμα τουλάχιστον-αποδεδειγμένο από τους νόμους που διέπουν τη μετατόπιση ενός κινητού (ναι, μονάδα έγραφα στη φυσική).]
Επίσης, η μάνα μου έβαλε κλειδαριά στο φαρμακείο του σπιτιού της εν όψει της πασχαλινής μου επίσκεψης στο πατρικό. Μόνο που το φαρμακείο του σπιτιού δεν έχει μορφίνες και μπούμπλε. Τώρα, ποιος της είπε ότι θα προσπαθήσω να τη βρω με τις ασπιρίνες, τα καθαρτικά, το μπεταντίν και τα αντιισταμινικά... σκέφτομαι, σκέφτομαι και δεν πάει το μυαλό μου.
Επίσης, όταν είχα έρθει να τη δω, η ανορεξία μου την έβαλε σε σκέψεις. Σήμερα το σαβούριασμα κάθε είδους σοκολάτας την έβαλε σε σκέψεις.
Θες να κάνεις σωστή δουλειά, ξέρω γω? Εξαφάνισε από την κουζίνα:
α)λεμόνια
β)κουτάλια
γ)καλαμάκια
δ)αλουμινόχαρτο
από το μπάνιο:
α)βαμβάκι
β)λαστιχάκια μαλλιών
και γενικά κορδόνια παπουτσιών, κάρτες ανάληψης μετρητών, βιβλία, γραβάτες, μαχαίρια, σπίρτα, καμινέτα, λάμπες, πάσης φύσεως ιλουστρασιόν χαρτιά, τον καφέ. Αν θυμηθώ κάτι άλλο, εδώ είμαστε.
Α στα διάλα. Αρκετά έχω καεί, για να καώ κι άλλο. Και στην τελική ελευθερία ή θάνατος.
Για μάντεψε.....
*Πάω Ανευ Ορίων
