Άχαρη Μέρα

Ξυπνάω από τις φωνές της Βίρνας. Σηκώνομαι αγουροξυπνημένη, και αφού της τα ψάλω ένα χεράκι, όχι μόνο γιατί, μη σεβόμενη τον ύπνο μου, με ξύπνησε άρον-άρον, αλλά και γιατί το βράδυ έκανε φασαρία. Με αγνοεί και συνεχίζει να παίρνει το αηδιαστικό της πρωινό. Πράγμα που οδηγεί σε έναν ακόμη καβγά.


Πνιγμένη από τη μοναξιά, κλειδώνομαι στο δωμάτιό μου και κλαίω με λυγμούς. Η Βίρνα με παρακαλεί να της ανοίξω. Σκουπίζω τα μάτια μου και βγάζω το σύρτη. "Τι θες επιτέλους?" ψελίζω. "Άσε με κι εσύ στην ησυχία μου!".

Δεν λέει τίποτα. Με αγκαλιάζει και μου ψυθιρίζει να μην κλαίω, γιατί δεν είμαι μόνη μου. Έχω τουλάχιστον μια συγκάτοικο, φορέα του AIDS, που με αγαπά πολύ, γιατί σ'έναν κόσμο άπονο καο γεμάτο προκαταλήψεις, συνεχίζω να μένω μαζί της. Έχει δίκιο.

Όσο για τη Βίρνα....είναι αρκετά φλύαρη και γκρινιάρα. Α, το πιο σημαντικό δεν σας το είπα!
Η Βίρνα, λοιπόν, είναι σιαμέζα......

"Ιδανικοί Αυτόχειρες"

Αγαπημένη οικογένεια,
Ευχαριστώ για όσα έχετε κάνει για μένα, για την πληθωρική σας καλοσύνη και αγάπη. Σας ζητώ συγγνώμη που σας το ανταποδίδω έτσι, αλλά, μια φορά, θέλησα να κάνω κάτι ΚΑΙ για τον εαυτό μου, που τόσο καιρό είχα χεσμένο.
Το γράμμα μου δεν είναι τραγικό, δεν θέλω να με θυμάστε ως μια τραγική φυσιογνωμία. Πιο πολύ, πνίγομαι να πω σε κάποιους όσα δεν είπα τόσο καιρό. Ε ναι, τώρα θα τα πω, έτσι κι αλλιώς, εκεί που θα μαι, δεν θα μπορώ ν'ακούσω τα φαρμακερά σχόλια κανενός. Απ' την άλλη, όταν ψοφά κανείς, όλοι -ξαφνικά κια αναπάντεχα!- τον αγαπάνε, όλοι είναι "φιλαράκια'', κανείς δεν τολμά να προσάψει τίποτα.  Μπάσταρδοι υποκριτές, γαμώ τον τάφο σας!
Θέλω, έτσι, να ζητήσω να μην κηδευτώ με παππάδες, στέφανα, μοιρολόγια και λοιπά κομφόρ. Πολύ περισσότερο, θέλω αυτές τις τελευταίες στιγμές, πριν γίνω ένα λουκούλειο γεύμα για τους πάσης φύσεως μήκυτες, να τις περάσω μην έχοντας πάνω από το κεφάλι μου γνωστούς: συμφοιτητές, παλιούς συμμαθητές, γείτονες. Ούτε "φίλους". Γιατί τόσο καιρό, που τους είχα ανάγκη, ως παρουσίες, απλά για να μην ξεχάσω πώς είναι η φωνή μου, ήμουν η "άρρωστη". Που φερόταν αλλόκοτα. Που δεν είχε χαβαλέ. Να, λοιπόν, που όλοι ξαφνικά τώρα μ'αγαπάτε! 


Γιατί τόσο καιρό κρεμόμουν απ' τα χείλη τους, περίμενα, για απαντήσεις που δεν θα έρχονταν ποτέ, αφού η πάθησή μου θα με συνόδευε για πολύ πολύ καιρό. Δηλώσεις του τύπου "το ξανασυζητάμε όταν γίνεις καλά", γνωρίζοντας ότι πρόκειται για χρόνια κατάσταση, ηχούσαν στ'αυτιά μου τουλάχιστον ως κοροιδία. Αυτοί που επίμονα μου μιλούσαν για ειλικρίνεια, αποδείχτηκε ότι ήταν ειλικρινείς μόνο σε θεωρητικό επίπεδο. Στην πράξη, έδειξαν πόσο θρασύδειλος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος όταν πρόκειται για τον ίδιο κι άφησαν τις θεωρίες για "άλλη περίπτωση".


Έτσι κι αλλιώς, λοιπόν, μη σκοτίζεστε! Σας έβγαλα μια για πάντα από τη δύσκολη θέση του να μου πείτε ότι είμαι ένα σάπιο μουνί. Που τώρα θα το γευτούν τα σκουλήκια και τα μηρμύγκια και οι κατσαρίδες-καλύτερα, από το να το δίνω σε άτομα που με έκαναν πέρα γιατί δεν είμαι πια χαρούμενη.


Σας παρακαλώ, φροντίστε τις γάτες μου και 3-4 συγγενείς μου. Οι υπόλοιποι, παρακαλώ, ως ύστατη ένδειξη σεβασμού κι εκτίμησης, ας μη βεβηλώσουν άλλο τη μοναξιά μου.










Ι.