Κι εκεί που νόμιζα ότι στο λιμάνι των Βαλκανίων θα βρω επιτέλους την Ιθάκη μου -μιας κι είμαι από νησί και έχω μια σχέση καψούρας με τον ορίζοντα- να 'μαστε πάλι στα ίδια σκηνικά.
Το υπόγειο είναι υγρό.
Ο Φ. είναι ξαπλωμένος σε μια γωνία. Φυτοζωεί αυτό το παλικαράκι. Τρέφεται με πρέζα και χάπια και είναι ένα πλάσμα που δεν θα ήθελα να δω το τέλος του. Γιατί το ξέρω ήδη-το ξέρει κι αυτός.
Ο Π. Ο Π. που εδώ και 4 χρόνια με τυρρανάει. Δεν ξέρω ποια αγαπά τελικά. Εμένα ή την πρέζα?
Δεν ξέρει ούτε αυτός. Κι όσο καιρό αναλώνομαι στο μεταίχμιό του, όλο και γερνάω, όλο και σβήνω. Νομίζω πως θα αφήσω τα κόκκαλά μου στην πόλη αυτή. Κι όταν ήρθα ήμουν γεμάτη όνειρα.
Εδώ έκαψα και την τελευταία μου φλέβα.
Εδώ έμαθα την ανατομία όλου του αγγειακού συστήματος.
Εδώ θα πεθάνω. Λογικά....
Δεν έχω άλλο κουράγιο να γράψω.
Πονάει η καρδιά μου και τραντάζεται σαν μοτέρ, κάνοντάς με να αναπηδώ καθώς προσπαθώ να ξεκουράσω το κουφάρι μου.
Πρώτη ανάρτηση μετά από καιρό... θα την αφιερώσω σε έναν φίλο που μας έριξε δυο φάσκελα και την έκανε γι' αλλού...
Ελπίζω να μην τον βρω σύντομα, θα το καθυστερήσω όσο μπορώ πιο πολύ. Όταν όμως τον βρω, θα κάνουμε τον άλλο κόσμο πιάνο μπαρ και θα χορεύουμε σαν τρελοί.
