Δεν έχεις σύνδεση στο διαδίκτυο. Ούτε τηλέφωνο.


 Βασικά, δεν έχεις καν κάποιο επίσημο έγγραφο, ταυτότητα, διαβατήριο, κάτι που να φρενάρει τον κάθε κερατά απ' το να σε τραβάει στα τμήματα και την επόμενη να μην θυμάσαι πού στο διάολο απέκτησες αυτές τις μελανιές και τα γδαρσίματα. Ε, με ένα κουτί ταβόρ, και πολλά θυμάμαι... και τελικά, βενζο είναι το ταβόρ. εγώ χρόνια το 'ξέρα για οπιούχο.


Σε δυο βδομάδες δεν θα έχεις ούτε σπίτι. Και βασικά, με έναν υπνόσακο θα βολευόμουν κάπου. Αλλά δεν έχεις ούτε υπνόσακο.


Δεν έχεις ούτε φίλους. Ο τελευταίος φίλος κουράστηκε να λέει για τη φίλη του το τζάνκι. Κι εκείνοι που είναι κι οι ίδιοι τζάνκις, α αυτούς δεν τους μέτρησα ποτέ για φίλους. Όχι γιατί μου χάλαγαν τη βιτρίνα, αλλά γιατί προσπαθούσαν να σε πείσουν ότι τα 300 μίλια είναι 600. Βρες το λάθος.


Και βασικά, θα μπορούσες να καταλήξεις πάλι βιασμένη για 20 ευρώ. Και μετά να γυρνάς πάλι όλα τα νοσοκομεία της Αθήνας μισοπεθαμένη. Κώλο έχεις-ακόμα.

Ξέρεις τη λύση. Μια τσαντιά, 3 γραμμαριάκια, ένα σέο από το δρόμο.

Και στα κομμάτια η ηπατίτιδα. Και οι τσέοι. Εκεί που θα είμαι μετά, ας έρθουν να με βρουν αν έχουνε τ' αρχίδια.