το πήρα απόφαση. μέσα-έξω μήνες τώρα, το μισό καιρό χαρμάνισσα.
όχι άλλο. ειλικρινά, μου 'χει φύγει ο πάτος να κόβω. το έχω κάνει άπειρες φορές. εκείνη η φορά, δε, που έκοψες για να πας στο χωριό να δεις την απελπισμένη σου μάνα, ήταν ανεκδιήγητη, με εσένα να σπας πιάτα και να φοράς 2 φούτερ και σκουφί στο σπίτι και τη μάνα να τρίβει τα μάτια της.
ο Α., φίλος τα τελευταία χρόνια, φίλος με αρχίδια, που σε ανέχτηκε να σέρνεσαι στο χαλί του και να του χτυπάς τα κουδούνια τα μεσάνυχτα, όχι αρχίδια φίλος που σε έστειλε στο διάολο γιατί στο κίνημα δεν χωράνε πότες και φιλήδονοι, κι εσύ με τα ποινικά σου κ τον φάκελό σου είσαι μπελάς για την υπόληψή τους, που λέγαμε, ο Α. σε ρωτάει λοιπόν, αφού σου πει τα δικά του, για 'σένα. "Μια χαρά!" απαντάς. "Χαίρομαι ρε φίλε. Το θέμα πώς πάει, το παλεύεις?" Τι να πεις κι εσύ, που έχεις ορκιστεί 5-6 φορές -κι άλλες που δε θυμάσαι- ότι βαρέθηκες να ζεις σαν το ρεμάλι και να ζέχνουνε γύφτικα σκατά τα χνώτα σου, κι ότι γαμώ την καταδίκη σου θα κόψεις, θα γίνεις άνθρωπος, στα παντελόνια σου, και μετά βάζεις την κασέτα για την πουτάνα την κοινωνία που σε κατάντησε ερείπιο, κι όλα τα ευαίσθητα παιδιά την πατάμε, και η μάνα μου που με έδιωξε από το σπίτι με έριξε στην φόλα, και πόσο με έχει πικράνει ο ντουνιάς (στοπ, πληζ). Τι να πεις λοιπόν! "Και πόσο καιρό έχεις να πιεις τώρα?". Χμ, σκέφτεσαι. "Ε, από τότε που με είδες τελευταία φορά πιωμένη, θα 'ναι καμιά βδομάδα." Φυσικά, όταν τα λες αυτά, ο φίλος δεν δίνει σημασία στο μάτι που είναι καρφίτσα, γιατί κάτι λες για λοναρίντ που παίρνεις για τον πονόδοντο. "Παραπάνω, πάνε δύο βδομάδες. Μπράβο ρε μαλάκα, αφού μπορείς, το βλέπεις, μην το αφήσεις να σε φάει!". Κι έτσι, ο φίλος ξέρει τη μισή αλήθεια-νομίζει ότι πίνεις μόνο όταν βαράς ντάγκλες, ενώ τις υπόλοιπες φορές είναι τα λοναλγκάλ. "Σε βλέπω καλύτερα, πάντως, μέσα στο κέφι, ούτε κρυώνεις, ούτε πονάς, και φαντάσου σήμερα έχει τόσο κρύο που κρυώνω εγώ... συνήλθες για τα καλά!". Δαγκώνεσαι. Ούτε κρυώνεις, ούτε πονάς.
Ναι, ωραία. Τώρα είσαι διπλός μαλάκας. Λες ψέματα όχι μόνο στον εαυτό σου, αλλά και σε όσους πιστεύουν σε εσένα.
Για αρχή, σταματάς να λες ψέματα στον εαυτό σου και κάνεις ό,τι νιώθεις. Στην τελική, καθαρή έχεις φερριτίνη 3 και πονάς και κρυώνεις. Απρίλης μήνας έφτασε και επίσημα κόβεις από το Γενάρη.
Το πήρα απόφαση, λοιπόν. Παραδίνομαι. Κι όποιος αναρχικός μου κόψει την καλημέρα, κι όποιος φίλος χαλαστεί με την παρακμιακή μου όψη... καλή καρδιά.
Μια φορά, εγώ όποτε είμαι ζάντα, ούτε στην πλατεία αράζω, ούτε κάνω τράκες ευρά, ούτε ανακατεύω κανέναν στο καζάνι της αρρώστιας. Είμαι για πάρτη μου...
Σχόλιο 1- Τι νόημα βρίσκεις, καμμένο, να γράφεις για το πόσο άρρωστη είσαι? Μαγκιά είναι?
ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΚΙΑ. Ξέρω και 'γω. Βαθιά μέσα μου, θέλω απλά να τα πω κάπου. Κι αυτός ο κάποιος δεν μπορεί να είναι ούτε ο κάθε υγιής φίλος -γιατί δε γουστάρω να ξενερώνω κόσμο, ούτε ο κάθε συν-άρρωστος φίλος -γιατί συντηρώντας τα τακίμια, αυτό το "ξέρω πως ανάσκελαααα θα μας βρουν ένα πρωίίίίί" προβλέπεται πριν κλείσεις τα 27 (μέχρι κι η Έιμι τα κατάφερε).
Σχόλιο 2- Και που τα γράφεις, τα διαβάζει κανένας?
ΟΧΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ. Και μεταξύ μας, ο καθένας μπορεί να λέει παπαριές χειρότερες κι από αυτά που γράφω εγώ. Όσο ακόμα ζει η Λένα Μαντά, λειτουργεί σαν ασπίδα για πιθανά λαχανικά. Θα μου πεις, εγώ δεν φαντάζομαι ότι παράγω συγγραφικό έργο. Απλά... χμ... την έχετε δει τη γραφική εικόνα του τοξικομανή που περιφέρεται στο δρόμο και πιάνει την κουβέντα σε οικογενειάρχες και τους λέει την ιστορία της ζωής του και τον πόνο του, όντας παράδοξα κοινωνικός και ομιλητικός. Από το να γίνω έτσι, ας γράφω τις παπαριές μου, λοιπόν....
Σχόλιο 3- Καλά, πού τη βρίσκω την όρεξη?
Λέγαμε για τον γραφικό φίλο που είναι "παράδοξα" κοινωνικός κι ομιλητικός και εξομολογητικός κι αγαπάει όλο τον κόσμο (όλους τους υπόλοιπους πιατσόβιους, δηλαδή). Την όρεξη την βρίσκεις σε πολλά μέρη. Κυρίως στο κέντρο, αλλά και σε κάποια προάστια. Ανάλογα τι λεφτά κρατάς.
όχι άλλο. ειλικρινά, μου 'χει φύγει ο πάτος να κόβω. το έχω κάνει άπειρες φορές. εκείνη η φορά, δε, που έκοψες για να πας στο χωριό να δεις την απελπισμένη σου μάνα, ήταν ανεκδιήγητη, με εσένα να σπας πιάτα και να φοράς 2 φούτερ και σκουφί στο σπίτι και τη μάνα να τρίβει τα μάτια της.
ο Α., φίλος τα τελευταία χρόνια, φίλος με αρχίδια, που σε ανέχτηκε να σέρνεσαι στο χαλί του και να του χτυπάς τα κουδούνια τα μεσάνυχτα, όχι αρχίδια φίλος που σε έστειλε στο διάολο γιατί στο κίνημα δεν χωράνε πότες και φιλήδονοι, κι εσύ με τα ποινικά σου κ τον φάκελό σου είσαι μπελάς για την υπόληψή τους, που λέγαμε, ο Α. σε ρωτάει λοιπόν, αφού σου πει τα δικά του, για 'σένα. "Μια χαρά!" απαντάς. "Χαίρομαι ρε φίλε. Το θέμα πώς πάει, το παλεύεις?" Τι να πεις κι εσύ, που έχεις ορκιστεί 5-6 φορές -κι άλλες που δε θυμάσαι- ότι βαρέθηκες να ζεις σαν το ρεμάλι και να ζέχνουνε γύφτικα σκατά τα χνώτα σου, κι ότι γαμώ την καταδίκη σου θα κόψεις, θα γίνεις άνθρωπος, στα παντελόνια σου, και μετά βάζεις την κασέτα για την πουτάνα την κοινωνία που σε κατάντησε ερείπιο, κι όλα τα ευαίσθητα παιδιά την πατάμε, και η μάνα μου που με έδιωξε από το σπίτι με έριξε στην φόλα, και πόσο με έχει πικράνει ο ντουνιάς (στοπ, πληζ). Τι να πεις λοιπόν! "Και πόσο καιρό έχεις να πιεις τώρα?". Χμ, σκέφτεσαι. "Ε, από τότε που με είδες τελευταία φορά πιωμένη, θα 'ναι καμιά βδομάδα." Φυσικά, όταν τα λες αυτά, ο φίλος δεν δίνει σημασία στο μάτι που είναι καρφίτσα, γιατί κάτι λες για λοναρίντ που παίρνεις για τον πονόδοντο. "Παραπάνω, πάνε δύο βδομάδες. Μπράβο ρε μαλάκα, αφού μπορείς, το βλέπεις, μην το αφήσεις να σε φάει!". Κι έτσι, ο φίλος ξέρει τη μισή αλήθεια-νομίζει ότι πίνεις μόνο όταν βαράς ντάγκλες, ενώ τις υπόλοιπες φορές είναι τα λοναλγκάλ. "Σε βλέπω καλύτερα, πάντως, μέσα στο κέφι, ούτε κρυώνεις, ούτε πονάς, και φαντάσου σήμερα έχει τόσο κρύο που κρυώνω εγώ... συνήλθες για τα καλά!". Δαγκώνεσαι. Ούτε κρυώνεις, ούτε πονάς.
Ναι, ωραία. Τώρα είσαι διπλός μαλάκας. Λες ψέματα όχι μόνο στον εαυτό σου, αλλά και σε όσους πιστεύουν σε εσένα.
Για αρχή, σταματάς να λες ψέματα στον εαυτό σου και κάνεις ό,τι νιώθεις. Στην τελική, καθαρή έχεις φερριτίνη 3 και πονάς και κρυώνεις. Απρίλης μήνας έφτασε και επίσημα κόβεις από το Γενάρη.
Το πήρα απόφαση, λοιπόν. Παραδίνομαι. Κι όποιος αναρχικός μου κόψει την καλημέρα, κι όποιος φίλος χαλαστεί με την παρακμιακή μου όψη... καλή καρδιά.
Μια φορά, εγώ όποτε είμαι ζάντα, ούτε στην πλατεία αράζω, ούτε κάνω τράκες ευρά, ούτε ανακατεύω κανέναν στο καζάνι της αρρώστιας. Είμαι για πάρτη μου...
Σχόλιο 1- Τι νόημα βρίσκεις, καμμένο, να γράφεις για το πόσο άρρωστη είσαι? Μαγκιά είναι?
ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΚΙΑ. Ξέρω και 'γω. Βαθιά μέσα μου, θέλω απλά να τα πω κάπου. Κι αυτός ο κάποιος δεν μπορεί να είναι ούτε ο κάθε υγιής φίλος -γιατί δε γουστάρω να ξενερώνω κόσμο, ούτε ο κάθε συν-άρρωστος φίλος -γιατί συντηρώντας τα τακίμια, αυτό το "ξέρω πως ανάσκελαααα θα μας βρουν ένα πρωίίίίί" προβλέπεται πριν κλείσεις τα 27 (μέχρι κι η Έιμι τα κατάφερε).
Σχόλιο 2- Και που τα γράφεις, τα διαβάζει κανένας?
ΟΧΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ. Και μεταξύ μας, ο καθένας μπορεί να λέει παπαριές χειρότερες κι από αυτά που γράφω εγώ. Όσο ακόμα ζει η Λένα Μαντά, λειτουργεί σαν ασπίδα για πιθανά λαχανικά. Θα μου πεις, εγώ δεν φαντάζομαι ότι παράγω συγγραφικό έργο. Απλά... χμ... την έχετε δει τη γραφική εικόνα του τοξικομανή που περιφέρεται στο δρόμο και πιάνει την κουβέντα σε οικογενειάρχες και τους λέει την ιστορία της ζωής του και τον πόνο του, όντας παράδοξα κοινωνικός και ομιλητικός. Από το να γίνω έτσι, ας γράφω τις παπαριές μου, λοιπόν....
Σχόλιο 3- Καλά, πού τη βρίσκω την όρεξη?
Λέγαμε για τον γραφικό φίλο που είναι "παράδοξα" κοινωνικός κι ομιλητικός και εξομολογητικός κι αγαπάει όλο τον κόσμο (όλους τους υπόλοιπους πιατσόβιους, δηλαδή). Την όρεξη την βρίσκεις σε πολλά μέρη. Κυρίως στο κέντρο, αλλά και σε κάποια προάστια. Ανάλογα τι λεφτά κρατάς.
