Τι έκανε ο Αποστολίδης,
να ζει κανείς ή να μη ζει,
τράβα το δρόμο σου,καλέ μου,
κι άσε με 'μένα, την πεζή.
Χαμογελάω και πώς σου μοιάζει
η όψη μου απειλιτική!
αχ, Γιάννη, πώς την κάνω χάζι
την φάτσα σου την σκεπτική.
Με τα ματόκλαδα τα σκούρα,
με ομορφιά αγγελική!
Βραβεία -χίλια μαύρα μούρα-
θα μου 'δινε η επιτροπή
σαν θα της έλεγα, Γιαννάκη,
πως μέχρι και στο κολωνάκι,
που αν περνάς αλλάζεις χρωματάκι,
ακόμα σαν περνώ απο κει
μου σκιάζει κάθε λογική
η ομορφιά σου η μαύρη, η καταθλιπτική!
Με το στανιό θε να με βγάλεις
κι εμέ ψαγμένη-άρα τρελλή.
Άσ' την κουλτούρα για τους άλλους,
μη χάσω νέα το μαλλί!
Με μάσκες και φουλ-φέις και σία
σε κάθε φάση φαντεζί
θα τη γνωρίσεις την καλή σου.
Γάμα με εμένα, την πεζή.
10.12.11
<ευχαριστώ που όλο μου δίνεις
για ποίημα ακόμα μια αφορμή>
